Η δύσκολη λύση

Υπάρχουν δύο λύσεις για την χώρα μας αυτή την στιγμή

Η πρώτη, είναι να πορευτούμε όπως πορευόμαστε. Ένα βήμα εμπρός και δύο πίσω. Κρυπτόμενοι πίσω από το δάκτυλό μας. Αγοράζοντας χρόνο. Πουλώντας τρέλα. Ζητώντας επαναδιαπραγμάτευση. Εκλιπαρώντας τον οίκτο των δανειστών μας. Μην αλλάζοντας τίποτε. Χωρίς καμία απόλυση στο Δημόσιο. Χωρίς καμία διαρθρωτική αλλαγή ουσίας. Χωρίς το άνοιγμα κανενός κλειστού επαγγέλματος. Χωρίς την ήττα καμιάς συντεχνίας. Χωρίς την κατάλυση της συνδικαλιστικής τρομοκρατίας. Χωρίς καμία ιδιωτικοποίηση. Χωρίς καμία εκμετάλλευση του Δημοσίου πλούτου. Χωρίς καμία περικοπή ακόμη και στα πιο υπερβολικά μισθολόγια. Χωρίς καμία μείωση ακόμη και

στις προκλητικότερες συντάξεις. Χωρίς κατάργηση των χαριστικών «εφάπαξ». Χωρίς τιμωρία όσων κλέψανε, ρημάξανε, πλουτίσανε παράνομα, απομύζησαν τον ιδρώτα του εργαζόμενου Λαού. Χωρίς σύλληψη της παραοικονομίας. Χωρίς να θιγεί κανείς προνομιούχος. Χωρίς να ξεβολευτεί κανένας βολεμένος. Χωρίς αλλαγή του πολιτικού προσωπικού. Χωρίς ανατροπές. Χωρίς ρήξεις. Χωρίς εσωτερικό πόλεμο κατά της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους. Χωρίς μάχη, χωρίς πόλεμο, χωρίς αίμα. Το μόνο αίμα που αποδέχεται αυτή η λύση είναι αυτό των ανέργων, των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα, των καταστραμμένων εμπόρων και βιοτεχνών, των μικροσυνταξιούχων και αυτών που παίρνουν (όταν τους παίρνουν) μισθούς πείνας.

Αυτή η λύση είναι ολέθρια. Μας οδηγεί κατευθείαν στην καταστροφή. Μας κλείνει στασίδι στην απομόνωση. Πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Δεν δίνει καμία προοπτική. Οδηγεί την χώρα ίσια στον μονόδρομο της μόνιμης φτώχειας. Στέλνει τον Λαό μας στην αγκαλιά καθεστώτων και μελλοντικών ηγεσιών τύπου «ΜΠΑΑΘ». Κατατάσσει την κοινωνία μας στο επίπεδο βορειοαφρικανικών και αραβικών κοινωνιών. Μας σφραγίζει για πολλές δεκαετίες με τη σφραγίδα του αποσυνάγωγου, του ανίκανου, του «μπαταχτσή». Μας οδηγεί ντουγρού στη «νέα δραχμή», ένα αδύναμο και ανυπόληπτο νόμισμα σε διεθνές επίπεδο, ένα πανίσχυρο εργαλείο για αυτόν που θα κρατά τα κλειδιά του εθνικού νομισματοκοπείου. Φαίνεται δυστυχώς πως μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας προκρίνει αυτή την στιγμή την συγκεκριμένη λύση. Άλλοι από ιδιοτέλεια, άλλοι από παροδική τύφλωση, άλλοι από ιδεολογικούς ψυχαναγκασμούς, άλλοι από καθαρή βλακεία, άλλοι από φθόνο, άλλοι από θυμό, άλλοι από απελπισία, άλλοι γιατί νομίζουν πως δεν έχουν τίποτε να χάσουν, άλλοι από άλλους λόγους εξικνούμενοι, οι περισσότεροι συμπατριώτες μας φαίνεται πως προτιμούν μια «ηρωική» και άτακτη έξοδο αντί μιας πεισματικής και συντεταγμένης μάχης.

Ο ρόλος του ΗΓΕΤΗ όμως, είναι να χαράσσει δρόμο. Να σαλπίζει επίθεση ακόμη και όταν φαίνεται πως οι πολλοί ζητούν οπισθοχώρηση. Να εμπνέει και να πείθει. Να πιστεύει και να αγωνίζεται για αυτό που πιστεύει. Να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα ακόμη και αν κινδυνεύει να πνιγεί. Να μένει ψύχραιμος όταν οι άλλοι πανικοβάλλονται. Να σχεδιάζει όταν οι άλλοι πελαγοδρομούν. Να υλοποιεί όταν οι άλλοι κομπορρημονούν. Να επιμένει όταν οι άλλοι υποχωρούν. Να νικά όταν οι άλλοι έχουν ήδη συνθηκολογήσει.

Υπάρχει ακόμη χρόνος να αποδείξει ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ότι είναι ο ΗΓΕΤΗΣ που χρειάζεται αυτή την στιγμή η Χώρα. Αρκεί μονάχα να μην επιλέξει την λύση που μας προτείνουν ο περισσότεροι. Αρκεί να προκρίνει για τη χώρα την άλλη, την δύσκολη λύση. Δεν χρειάζεται να την γράψω. Είναι η ακριβώς αντίθετη από αυτήν που σημείωσα παραπάνω. Και να είναι βέβαιος πως αν την επιλέξει τελικά, θα έχει μαζί του, όχι τους περισσότερους ίσως αλλά σίγουρα τους καλύτερους. Αργά ή γρήγορα, οι περισσότεροι θα ακολουθήσουν.

Akenaton