Βάσκος με πτυχία και διευθυντής δημοτικού

Ελα, Φροϊλάιν, έλααα...» Στο άκουσμα της μακρόσυρτης τραχιάς φωνής του, τα πρόβατα μπαίνουν στο μαντρί. Μόλις έχει τελειώσει η βοσκή τους. Για τον 56χρονο δάσκαλο Μπάμπη Λεοντίου δεν είναι μόνο χόμπι, αλλά και ένα πρόσθετο έσοδο, απαραίτητο συμπλήρωμα στον κουτσουρεμένο μισθό του από τον πέλεκυ της κρίσης.

Η... Φροϊλάιν, μια λευκή προβατίνα ράτσας από τη Γερμανία -τυχαίο;-, είναι αυτή που κατευθύνει το κοπάδι. Τη «συναντάει» κάθε πρωί στις έξι. Με τα πρόβατα ξεκινάει τη μέρα του, βρέξει-χιονίσει, προτού φύγει για το δημοτικό σχολείο των Ανω Ποροΐων. «Αφιερώνω περίπου τέσσερις ώρες τη μέρα. Μπορούν να δώσουν έναν τόνο γάλα τον χρόνο, τυρί, κασέρι, κρέας. Από το μαλλί τους κάνουμε παπλώματα, γεμίζουμε μαξιλάρια...» θα πει στη «δημοκρατία».

Ακόμα και στη βοσκή οι φωνές των 110 μαθητών ακούγονται στα αυτιά του. Διευθυντής στο

δημοτικό σχολείο, αισθάνεται την ευθύνη να τον βαραίνει. Αν υπάρχει κάτι που τον ξεκουράζει είναι η ανάμνηση της διαδρομής του.

Από τη θάλασσα, ο έρωτας τον έφερε στο βουνό κι από τη Μυτιλήνη... αγκυροβόλησε στους πρόποδες του καταπράσινου Μπέλες. Η κυρα-Μαρία, η γυναίκα του, είναι η... πέτρα του σκανδάλου. Δασκάλα, υπηρετεί μαζί του στο σχολείο, αν και τελείωσε τη Νομική. Ο ίδιος έχει και πτυχίο ΤΕΙ στη διοίκηση επιχειρήσεων. Παρά τα δύο πτυχία προτίμησε την ησυχία του χωριού. «Εδώ είναι πλέον η ζωή μας, στο χωριό της Μαρίας. Η κρίση όμως δεν κάνει διακρίσεις. Οι μισθοί μας πήραν την κάτω βόλτα. Τα δύο παιδιά μας είναι μακριά... Προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αν βρω και κάτι άλλο εκτός από τα πρόβατα, που τα βλέπω σαν χόμπι, θα το κάνω...» ομολογεί.

Η επιστροφή στο χωριό, δρόμο που ακολούθησε ο ίδιος πριν από 20 χρόνια, την ώρα που η ανεργία «θερίζει» στα αστικά κέντρα, για πολλούς είναι μονόδρομος. «Είναι μια λύση απέναντι στην κρίση, αλλά έχει πολλές δυσκολίες. Αν βγάλω περισσότερο γάλα από τα πρόβατα, πού θα το δώσω; Οι γαλακτοβιομηχανίες που παίρνουν το γάλα από την περιοχή μας έχουν τους κτηνοτρόφους απλήρωτους. Τρεις, τέσσερις και πέντε μήνες... Και δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Για να ασχοληθείς με τα ζώα, πρέπει να τα αγοράσεις, να έχεις εξοπλισμό, υποδομές, βοσκοτόπια να τα βοσκήσεις. Δεν είναι εύκολα...»

Με την εμπειρία του έχει να δώσει κάποια συμβουλή σε εκείνους που θα ήθελαν να τον μιμηθούν; «Σήμερα δεν μπορείς να περιμένεις βοήθεια από το κράτος. Εγώ μάζεψα τα ζώα σιγά σιγά. Τα μυστικά τα έμαθα από τον πατέρα μου. Τον θυμάμαι να αρμέγει από πέντε χρονών. Αν δεν έχεις λεφτά εδώ, ποιος θα σε στηρίξει; Το κράτος; Το τελευταίο φυτό που ανθίζει στην ύπαιθρο πλέον είναι τα φωτοβολταϊκά» θα πει, πριν το βλέμμα του «τρέξει» στα πρόβατά του, που βόσκουν αμέριμνα στην πυκνή βλάστηση.