Μήπως τελικά ο Σαμαράς είχε δίκιο;

Ο πρόεδρος της ΝΔ επικρίθηκε σφοδρά για την απόφασή του να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η μια πλευρά του προσάπτει ό,τι υπέστειλε τη σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα και προσχώρησε στη  …μνημονιακή συνταγή.

Η άλλη πλευρά, του καταλογίζει ότι θα μπορούσε να προκαλέσει εκλογές τον Δεκέμβριο και να τις κερδίσει με μεγάλη διαφορά απαλλάσσοντας  τη χώρα, μια ώρα αρχύτερα από το ΠΑΣΟΚ. (εκλογές δεν μπορούσαν να προκληθούν χωρίς τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, αλλά εσκεμμένως αποσιωπάται). Όπως εσκεμμένως αποσιωπάται ότι αν ο Σαμαράς ενδιαφερόταν για το πολιτικό ή το προσωπικό συμφέρον του μόνο και πήγαινε τότε για εκλογές θα εξασφάλιζε μια θριαμβευτική νίκη.

Ο ίδιος φωνάζει, εδώ και έξι μήνες, ότι δεν μπορούσε να ρισκάρει τη ανεξέλεκτη χρεοκοπία της χώρας και ότι ήθελε να κερδίσει χρόνο, να διασφαλιστεί το κούρεμα του χρέους και η νέα δανειακή

σύμβαση και στη συνέχεια να διεξαχθούν εκλογές και η  νέα κυβέρνηση, με νωπή εντολή, να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο.

Μήπως τελικά ο κ. Σαμαράς είχε δίκιο; Μήπως δικαιώνεται από τις εξελίξεις;

Ας δούμε τα γεγονότα  των τελευταίων ημερών.

Γενική αποδοκιμασία των πολιτικών λιτότητας

-Αργά χθές το βράδυ η S&P  υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ισπανίας κατά δύο βαθμίδες,  με αρνητικές, μάλιστα, προοπτικές, παρά τις προσπάθειες  του Μαριάνο Ραχόϊ να εφαρμόσει ένα αυστηρό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Τις τελευταίες ημέρες το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων της Ισπανίας κυμαίνονταν πάνω από το 6%.

-Την Πέμπτη, ανακοινώθηκε ότι στη Γαλλία, η ανεργία σημείωνε άνοδο για ενδέκατο συνεχόμενο μήνα!

-Από τη Βιέννη, εν μέσω ανησυχιών για την έκθεση των Αυστριακών τραπεζών στην Α. Ευρώπη, ο Joseph Stiglitz, προειδοποιούσε ότι «η Ευρώπη οδεύει σε αυτοκτονία με την εμμονή των ηγετών της στην λιτότητα. Δεν υπήρξε ποτέ κάποιο επιτυχημένο πρόγραμμα λιτότητας σε μια μεγάλη χώρα. “Αν η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της Ευρώπης που ακολουθούσε τη λιτότητα, τότε θα μπορούσαμε να το αγνοήσουμε, αλλά αν έχεις την Μ. Βρετανία, τη Γαλλία, όλες τις χώρες σε λιτότητα, είναι σαν μια κοινή λιτότητα και οι οικονομικές συνέπειες από αυτό θα είναι φρικτές”.

 -Η Ολλανδική Κυβέρνηση, ο κέρβερος της λιτότητας,  αναγκάστηκε να παραιτηθεί, υπό το βάρος των πιέσεων για …λιτότητα!  Πρόωρες εκλογές προγραμματίζονται για τον Σεπτέμβριο, ενώ οι γνωστοί οίκοι προειδοποιούν με αφαίρεση του «triple A». Xθές άρον-άρον η Βουλή κατέληξε σ΄ένα πρόγραμμα περικοπών, αλλά απομένει να δούμε την εφαρμογή του.

-Η βρετανική οικονομία,  εισέρχεται σε «διπλή ύφεση».

-Τέλος, στην Ιταλία η περίοδος του μέλιτος τελείωσε για τον Μόντι, η δημοτικότητά του μειώνεται, το κόστος δανεισμού  βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα και ο ίδιος άρχισε τα …εκβιαστικά διλήμματα για να περνάει την πολιτική του. Δεν θα μπορέσει να συνεχίσει για πολύ με την ίδια πολιτική!

Η …επιδημία της ανάπτυξης!

Μέσα σ’ αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, στην Ευρώπη αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το πρόβλημα δεν ήταν μόνον η «άτακτη και διεφθαρμένη Ελλάδα» και ό,τι οι πολιτικές λιτότητας όχι μόνο δεν έλυσαν τα προβλήματα, αλλά τα επιδείνωσαν κιόλας. Επιπλέον, ειδικά μετά τον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών, το φάντασμα της ακροδεξιάς αρχίζει να ξυπνάει εφιάλτες.

Αίφνης, άνοιξαν όλα τα στόματα και άρχισαν να μιλάνε για ανάπτυξη!

-Πρώτος, έσυρε  το χορό  Μάριο Ντράγκι, ο οποίος  μιλώντας στην αρμόδια Επιτροπή  της Ευρωβουλής ,  για πρώτη  φορά, είπε συγκεκριμένα: «Έχουμε ένα δημοσιονομικό σύμφωνο, τώρα θα πρέπει να συμφωνήσουμε και σε ένα σύμφωνο ανάπτυξης», ενώ  εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι «θα υπάρξει κοινός τόπος στην Ευρωζώνη για το καλό του ευρώ». Την Πέμπτη προχώρησε και σ΄ένα άλλο θέμα που ταλανίζει την Ευρώπη:  ”H ιδέα της εποπτείας και διάσωσης τραπεζών σε επίπεδο ευρωζώνης έχει γίνει πιο εύλογη, εξαιτίας της κρίσης”. Και η Μέρκελ; Αναρωτήθηκαν οι δύσπιστοι; «Είναι ποτέ δυνατόν ο Μάριο να έκανε τέτοια δήλωση χωρίς τη συγκατάθεση της Μέρκελ;» απάντησαν οι γνώστες. Μάλλον έτσι θα είναι.

-Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε ο Hugh Carnegy ο οποίος εξηγούσε στους Financial Times, το σχέδιο του Ολάντ.

“Το σύμφωνο ανάπτυξης που προτείνει ο κ. Hollande θα εμπεριέχει τέσσερα στοιχεία.

 Ένα, την κοινή έκδοση ευρωομόλογων «όχι για να γίνει αμοιβαίο το χρέος, αλλά για να χρηματοδοτηθούν υποδομές, βιομηχανικές επενδύσεις και απασχόληση».

 Δεύτερον, πρόσθετες επενδύσεις από τον επενδυτικό βραχίονα της ΕΕ, την European Investment Bank.

 Τρίτον την επιβολή φόρου χρηματοοικονομικών συναλλαγών από τα μέλη εκείνα που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για έργα ανάπτυξης.

Τέλος, την πιο αποδοτική χρήση των διαρθρωτικών ή περιφερειακών προγραμμάτων ανάπτυξης. “

Κάτι μου…θυμίζουν όλα αυτά!

-«Δημιουργείται άξονας Ρώμης – Βερολίνου, με στόχο την επίτευξη οικονομικής ανάπτυξης» , έγραφε την  Τετάρτη στην ηλεκτρονική της  έκδοση η εφημερίδα «Κορριέρε Ντέλλα Σέρα. «Κύριο ζητούμενο είναι να ξεπερασθεί η οικονομική κρίση με κατάλληλες πολιτικές, που να μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξη ενόψει της Ευρωπαϊκής Συνόδου του Ιουνίου.»

-Την Τετάρτη, η Wall Street Journal σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της, επισήμανε τα  δεινά που επέφερε στην Ευρωζώνη η σκληρή πολιτική λιτότητας  και απεκάλυψε  οτι «σε κύκλους των Βρυξελλών διεξάγονται ήδη «πολιτικώς ευαίσθητες συζητήσεις» για το πώς μπορεί αναθεωρηθεί ο στόχος της «επιστροφής» στους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας έως το 2013. ..Αυτό   συνεπάγεται επιπλέον περικοπές των δαπανών, αλλά και αύξηση της φορολογίας», μέτρα τα οποία θα έρθουν σε μία οικονομία ήδη παραπαίουσα από τη λιτότητα και την κρίση δημοσιονομικού χρέους». Ηδη η Ευρωζώνη ισορροπεί στο χείλος της ύφεσης και η ανεργία σημειώνει ρεκόρ», τονίζει  η εφημερίδα.  Αξιωματούχοι ωστόσο των Βρυξελλών οι οποίοι δεν κατονομάζονται, αποκαλύπτουν ότι «με τον ένα τρόπο ή τον άλλο θα αναγκαστούμε να προσαρμόσουμε το δρόμο των δημοσιονομικών περικοπών». 

 Επαναδιαπραγμάτευση εν όψει…

Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των Γαλλικών εκλογών, η συζήτηση για πολιτικές ανάπτυξης άνοιξε. Η εκλογή  Ολάντ, πιθανότατα θα επιταχύνει τις εξελίξεις. Ας προειδοποιεί άκομψα ο «Economist» ότι ο υποψήφιος των σοσιαλιστών  είναι «κακή προοπτική και για την πατρίδα του, αλλά και για την Ευρώπη».  Αν εκλεγεί, η Μέρκελ ξέρει ό,τι δεν έχει την πολυτέλεια να συγκρουστεί μαζί του γιατί αυτό θα σημάνει επικίνδυνη απομόνωση της Γερμανίας, άρα θα βρεθεί  ένα modus Vivendi. Αν επανεκλεγεί ο Σαρκοζί, η κληρονομιά Ολάντ θα παραμείνει γιατί η συζήτηση  είναι  κοινή απαίτηση.

Για να έρθουμε στα δικά μας. Φαντάζεστε σε ποιά θέση θα ήταν η χώρα μας, αν εξ αιτίας των χειρισμών Παπανδρέου-Βενιζέλου είχε οδηγηθεί σε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία;

Χάρη στη στρατηγική Σαμαρά η Ελλάδα κέρδισε χρόνο, απομείωσε σημαντικά το δημόσιο χρέος της, και τώρα βρίσκεται σε μια χρονική συγκυρία που το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου με όρους ανάπτυξης έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτελέσει όχι μόνον ελληνική, αλλά και ευρωπαϊκή επιλογή.

Επειδή θα συμφωνήσω με τον κ. Νίκο Παπανδρέου, ότι μέχρι τώρα στέλναμε ….δικηγόρους για να διαπραγματευτούν πολύπλοκα οικονομικά ζητήματα,  καιρός στείλουμε και κάποιον που ….καταλαβαίνει τα θέματα!

Εκείνον,  που από την αρχή,  μας είχε προειδοποιήσει για τους κινδύνους τους προγράμματος.

Εκείνον, που έγκαιρα, είχε καταθέσει μια διαφορετική πρόταση εξόδου από την κρίση η  οποία σήμερα πιά αποτελεί τη βάση των συζητήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Του Κώστα Ροδινού