Η ελληνική Θράκη απ’ τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα!

Νεαρή Θράκα (Θρακιώτισσα) με το κεφάλι του Ορφέα. (Έργο του Γκιστάβ Μορό, 1865)

Ιστορικά στοιχεία για την ελληνική αυτή περιοχή απ’ τα πανάρχαια χρόνια, τότε που ο μουσουργός Ορφέας έπαιζε τη λύρα του αντικρίζοντας την ομορφιά της φύσης των ορφικών βουνών, αφού εκεί περιπλανιόταν η θεϊκή μορφή του, και των αφρισμένων ποταμών τής πανέμορφης Ευρυδίκης!...

ΟΤΑΝ μιλάμε για Θράκη, εννοούμε την ιστορική γεωγραφική περιοχή (8.575 τ. χλμ.) στο νοτιοδυτικό τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου, η οποία σήμερα καταλαμβάνει μέρος της βορειοανατολικής Ελλάδας, της νότιας Βουλγαρίας και της Ευρωπαϊκής Τουρκίας.
Κατά την Ελληνική μυθολογία, ο Ωκεανός παντρεύτηκε την Πομφολύγη και την Παρθενόπη και απέκτησε δύο κόρες από την πρώτη, την Ασία και τη Λιβύη, και δύο από τη δεύτερη, την Ευρώπη και τη Θράκη, από την οποία και πήρε την ονομασία της η χώρα.
Όπως αποδείχτηκε με βάση τα αρχαιολογικά ευρήματα, η περιοχή κατοικείται από την 3η χιλιετία από προϊστορικά φύλα, συγγενικά με τους κατοίκους της Τροίας, της Λήμνου, της Λέσβου κ.ά., που όλα αυτά είχαν στις φλέβες τους ελληνικό αίμα
Λένε πως ο ο πλούτος της περιοχής σε μεταλλεία, ναυπηγήσιμη ξυλεία και σιτάρι προσέλκυσε τους Έλληνες, οι οποίοι από τον 7o αι. π.Χ. ίδρυσαν στα ορεινά παράλια αποικίες, κυρίως αγροτικού χαρακτήρα.
Ο αποικισμός επεκτάθηκε στα παράλια του Αιγαίου, του Ελλησπόντου, της Προποντίδας, του Βοσπόρου και του Εύξεινου Πόντου, και έτσι ο ελληνικός πολιτισμός διαδόθηκε στα παράλια αρχικά

και και στο εσωτερικό αργότερα. Σημαντικότερες από τις αποικίες αυτές ήταν τα Άβδηρα των Τηίων, η Δίκαια και η Στρύμη των Θασίων, η Μαρώνεια των Χίων, η Αίνος των Μυτιληναίων, η Θάσος των Παρίων και η Σαμοθράκη των Σαμίων. Στα παράλια της Προποντίδας οι Σάμιοι ίδρυσαν την Πέρινθο και οι Μεγαρείς, που ίδρυσαν και το Βυζάντιο στον Βόσπορο, τη Σηλυβρία. Στον Εύξεινο Πόντο οι Μιλήσιοι ίδρυσαν την Απολλωνία και την Ίστρο. Τέλος, ο Αθηναίος Μιλτιάδης, ο νικητής του Μαραθώνα αργότερα, ανέδειξε για πρώτη φορά τις στρατηγικές του ικανότητες στη Θρακική χερσόνησο.
Με την ανάπτυξη του περσικού κράτους και την προσπάθειά του να επεκταθεί, η Θράκη έγινε προγεφύρωμα του Δαρείου. Ο στρατηγός του, Μεγάβαζος, υπέταξε ολόκληρη την περιοχή, καθώς και όλες τις ελληνικές αποικίες από τον Στρυμόνα έως τον Ελλήσποντο. Έτσι, οι Πέρσες, μετά την κατάληψη του Βυζαντίου και της Χαλκηδόνας που τους εξασφάλισε τον έλεγχο του Ελλήσποντου και του Βοσπόρου, απέκτησαν τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής. Το 492 π.Χ. ακολούθησε η εκστρατεία του Μαρδόνιου, ενώ ο Ξέρξης αργότερα, προετοιμάζοντας την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας, ίδρυσε αποθήκες τροφίμων σε όλο το μήκος των θρακικών παραλίων, από τον Ελλήσποντο έως τον Στρυμόνα. Το 480, κατευθυνόμενος προς την Ελλάδα, πέρασε με τις δυνάμεις του από τη Θράκη.

Το έθιμο των Αναστενάρηδων έλκει την καταγωγή του από πανάρχαιες θρακικές παραδόσεις (φωτ. Κ. Ραφαηλίδη).

Τι λένε τα ιστορικά κείμενα

α) Η αρχαία Θράκη και οι Θράκες.
Με τον όρο «Θράκη», κατά την προομηρική και την ομηρική αρχαιότητα, εννοούσαν όλη τη μεγάλη έκταση που εκτεινόταν από τον ποταμό Πηνειό, στα νότια, ως τον ποταμό Δούναβη, στα βόρεια, και από την Αδριατική, στα δυτικά, ως τον Εύξεινο Πόντο. Το όνομά της η χώρα το πήρε από τους Θράκες που κατοικούσαν σε όλη την παραπάνω έκταση. Το 46, στην εποχή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κλαύδιου, καθορίστηκαν τα όρια της Θράκης ως ρωμαϊκής επαρχίας. Ξεκινούσαν από τον Εύξεινο Πόντο, τα στενά του Βοσπόρου και του Ελλήσποντου με τη θάλασσα της Προποντίδας και του Θρακικού πελάγους και έφταναν ως τον ποταμό Νέστο δυτικά και στα βόρεια πέρα από τη σημερινή βουλγαρική πρωτεύουσα, τη Σόφια. Ο Αίμος αποτελούσε τα βόρεια σύνορα της Θράκης.
Οι αρχαίοι Έλληνες ξεχώριζαν τους Θράκες σε δύο κατηγορίες: α) Στους πολιτισμένους, που σε πανάρχαια χρόνια κατοικούσαν στη μακεδονική Πιερία (εκεί βρισκόταν και ο τάφος του Ορφέα). Σε αυτή περιλάμβαναν συχνά και όσους κατοικούσαν στην περιοχή της Ροδόπης και στα νότια του Αίμου. β) Στους βάρβαρους Θράκες που ζούσαν κυρίως Β και Δ του Αίμου. Για τους πρώτους σώζονται πολλές ιστορικές μαρτυρίες: έλεγαν πως λάτρευαν τις Μούσες, αγαπούσαν το τραγούδι, καλλιεργούσαν τη γη, γνώριζαν την οχύρωση των πόλεων καθώς και την πολεμική τέχνη. Κατά τον Ηρόδοτο, οι Θράκες θεωρούνταν ο μεγαλύτερος σε αριθμό λαός, έπειτα από τους Ινδούς.
Από τα πιο γνωστά θρακικά φύλα στα ιστορικά χρόνια αναφέρονται οι Άρτακοι στον Αίμο, οι Ασταί Δ του Βυζαντίου, οι Βησσοί στον Έβρο, οι Βισάλτες στο Νέστο κ.ά. Οι πιο σημαντικοί όμως από τους Θράκες ήταν οι Οδρύσες. Αυτοί, όταν ήρθαν σε επαφή με τους Αθηναίους, αποτέλεσαν το πιο πολιτισμένο και το πιο δυνατό τμήμα των Θρακών στα ιστορικά χρόνια.

β) Μυθικοί χρόνοι.
Σύμφωνα με τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, στη Θράκη κατοικούσε ο άνεμος Βορέας ο οποίος είχε παντρευτεί την Ωρείθυια, κόρη του βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα. Από την Ωρείθυια ο Βορέας γέννησε δύο γιους και μια κόρη, τη Χιόνη, η οποία απέκτησε γιο, τον Εύμολπο, από τον Ποσειδώνα. Αρχικά ο Εύμολπος ήταν βασιλιάς στη Θράκη και κατόπι πολέμησε στο πλευρό των Ελευσίνιων κατά της Αθήνας, αλλά βρήκε το θάνατο από τον Ερεχθέα. Από τη Θράκη καταγόταν και ο Ορφέας, ο οποίος ήταν γιος του βασιλιά της Θράκης Οίαγρου και της νύμφης Καλλιόπης. Ο Ρήσος ήταν γιος του ποτάμιου θεού Στρυμόνα και της νύμφης Ευτέρπης. Όταν ενηλικιώθηκε έγινε βασιλιάς της Θράκης και την τελευταία χρονιά του τρωικού πολέμου πήγε να βοηθήσει τους Τρώες, έχοντας μαζί του θαυμαστά άλογα. Βρήκε όμως το θάνατο από τον Οδυσσέα και το Διομήδη, οι οποίοι άρπαξαν και τα άλογά του. Ο Διομήδης ήταν βασιλιάς της θρακικής φυλής των Βιστόνων. Αυτού τα άλογα τρέφονταν με ανθρώπινες σάρκες. Ο Ηρακλής κατά τον όγδοο άθλο του πήρε τα σαρκοφάγα άλογα και σκότωσε το Διομήδη. Σύμφωνα με μια παραλλαγή του μύθου, έχτισε την πόλη Άβδηρα προς τιμή του φίλου του Άβδηρου, που τον κατασπάραξαν τα άλογα του Διομήδη στη θρακική παραλία.
Στην πόλη Σαλμυδησσό της Θράκης κατοικούσε ο τυφλός μάντης Φινέας, ο οποίος αποκάλυψε στους Αργοναύτες πώς θα περάσουν τις Συμπληγάδες. Ως βασιλιάς των Θρακών αναφέρεται και ο Τηρέας, του οποίου ο γάμος με την Πρόκνη, κόρη του βασιλιά της Αθήνας Πανδίονα, ήταν τραγικός. Τέλος, μέσω της Θράκης διαδόθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα η λατρεία του Διόνυσου, η οποία φαίνεται πως ξεκίνησε από τη ΒΔ Μικρά Ασία.

Τα Άβδηρα, από τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις της Θράκης, υπήρξαν μεγάλο ιωνικό κέντρο καλλιτεχνικής δραστηριότητας και πατρίδα των φιλοσόφων Δημόκριτου, Λεύκιππου και Ανάξαρχου, του σοφιστή Πρωταγόρα, του ιστορικού Εκαταίου και του επιγραμματοποιού Νικαινέτη. Τη μεγαλύτερη ακμή τους γνώρισαν μεταξύ 6ου και 4ου αι. π.Χ. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως πολλά κατάλοιπα του αρχαίου οικισμού και δείγματα της τέχνης που είχε αναπτυχθεί εκεί (φωτ. I. Ντεκόπουλου).

γ) Θρησκεία και γλώσσα των Θρακών.
Θεότητες που λατρεύονταν στη Θράκη αναφέρονται από τους αρχαίους συγγραφείς, εκτός από εκείνες του ελληνικού δωδεκαθέου, ο Ζάλμοξης και ο Πλείστωρος (Ηρόδοτος). Θρακικές θεότητες που λατρεύτηκαν και στην υπόλοιπη Ελλάδα ήταν η Βένδη, η Κοττυτώ και ο Σαβάζιος. Στη Θράκη λατρεύονταν επίσης οι ποταμοί, των οποίων τα ονόματα δίνονταν σε θεότητες (Στρυμόνας, Νέστος κ.ά.). Τέλος αναφέρεται μια ηρωική λατρεία, του «Ήρωα», σε πολλούς τόπους και με πολλά επίθετα (Ισχυρός, Σωτήρας, Πατρώος). Σε παραστάσεις συχνά εικονίζεται ο «Θραξ ιππεύς» που φαίνεται ότι ήταν αντικείμενο λατρείας.
Για τη γλώσσα των αρχαίων Θρακών ελάχιστα γνωρίζουμε. Σχεδόν εντελώς λείπουν τα επιγραφικά μνημεία και τα συμπεράσματά μας πρέπει να τα βγάλουμε από τη μελέτη των κύριων ονομάτων και των τοπωνυμίων. Παρόλο που η θρακική γλώσσα είναι ινδοευρωπαϊκή και χρησιμοποιούσε το ελληνικό αλφάβητο για τη γραφή της (τουλάχιστον από τον 5ο αι. π.Χ.), ωστόσο ακόμα δεν έχει γίνει αποκρυπτογράφησή της. Έτσι η επιγραφή που βρέθηκε το 1912 χαραγμένη πάνω στο περίφημο δαχτυλίδι του Εζέροβο (χωριό κοντά στη Φιλιππούπολη) του 5ου αι. π.Χ. μένει ανερμήνευτη:
ΡΟΛΙΣΤΕΝΕΑΣΝ ΕΡΕΝΕΑΤΙΛ ΤΕΑΝΗΣΚΟΑ ΡΑΖΕΑΔΟΜ ΕΑΝΤΙΛΕΖΥ ΠΤΑΜΙΗΕ ΡΑΖ ΗΛΤΑ (Εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία_
Σχετικά με τη γλώσσα των Θρακών – για να δούμε τι γράφει και η εγκυκλοπαίδεια «Δομή»- δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία, ενώ δεν βρέθηκαν και γραπτά μνημεία της. Ορισμένες επιγραφές που έχουν σωθεί είναι γραμμένες με ελληνικούς χαρακτήρες σε θρακική διάλεκτο. Η θρησκεία τους ήταν περίπου ίδια με την ελληνική. Κύρια θρακική θεότητα ήταν o Σαβάζιος, που ταυτίστηκε με τον θεό του κρασιού Διόνυσο. Μαντείο του θεού αυτού βρισκόταν στις κορυφές της Ροδόπης και ναός του στα Άβδηρα. Σπουδαία γυναικεία θεότητα ήταν η Βενδίς, που ταυτίστηκε με την Άρτεμη. Εκτός από τους Ολύμπιους θεούς, λατρευόταν και μια τοπική θεότητα, o Ήρως της Θ., γιατρός των ανθρώπων και των ζώων. Ανάγλυφα που βρέθηκαν τον παριστάνουν έφιππο μπροστά σε βωμό.

δ) Οι Θράκες και οι Πέρσες.
Πρώτη πολεμική επίσκεψη των Περσών στη Θράκη έγινε στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., κατά την εκστρατεία του Δαρείου Α’ εναντίον των Σκυθών. Στην Ευρώπη ο Δαρείος άφησε το στρατηγό του Μεγάβαζο με 80.000 άντρες και του ανέθεσε να υποτάξει τις ελληνικές πόλεις και τους Θράκες Παίονες. Όταν ο Μεγάβαζος απέτυχε να υποτάξει τους τελευταίους, αντικαταστάθηκε από το στρατηγό Οτάνη. Οι περσικές επιχειρήσεις στη Θράκη κατέληξαν με τη δημιουργία της σατραπείας της Θράκης με σύνορα τους ποταμούς Στρυμόνα και Δούναβη. Για δεύτερη φορά εκστράτευσαν οι Πέρσες στη Θράκη κατά την εκστρατεία του Μαρδόνιου (492 π.Χ.). Παρά τις επιτυχίες των Περσών, οι οποίοι πέτυχαν να υποτάξουν πολλά θρακικά φύλα, η εκστρατεία κατέληξε σε καταστροφή, όταν περίπου 300 περσικά πλοία βυθίστηκαν από την τρικυμία στην προσπάθειά τους να παραπλεύσουν τον Άθω.
Τέλος, για τρίτη φορά οι Πέρσες πέρασαν από τη Θράκη το 480 π.Χ., κατά την εκστρατεία του Ξέρξη εναντίον της Ελλάδας. Ο Ξέρξης, αφού πέρασε τον Ελλήσποντο, συγκέντρωσε τις δυνάμεις του στη θρακική πόλη Δορίσκο και έκανε εκεί την καταμέτρησή τους. Από το Δορίσκο συνέχισε την πορεία του προς τη Θέρμη (Θεσσαλονίκη) και κατόπι στη Νότια Ελλάδα αναγκάζοντας τους Θράκες που υπέταξε να εκστρατεύουν μαζί του.

ε) Το κράτος των Οδρυσών Θρακών.
Οι Οδρύσες Θράκες κατοικούσαν στο πιο κεντρικό και εύφορο μέρος της Θράκης, που απλωνόταν στη λεκάνη των ποταμών Άρδα, Έβρου, Τούντζα και Εργίνη. Κατά το Θουκυδίδη, ήταν λαός πολεμικός και είχε άριστο ιππικό. Το 500 π.Χ. ανέλαβε την ηγεσία των Οδρυσών ο Τήρης και άρχισε να οργανώνει αξιόλογο στρατό. Αυτός ένωσε υπό την εξουσία του τα θρακικά φύλα. Στην εποχή του οι Θράκες ήρθαν σε στενή επαφή με τους Έλληνες. Στρατεύματά τους όμως αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν τον Ξέρξη στην εκστρατεία του κατά της Ελλάδας (βλ. παραπάνω). Διάδοχός του ήταν ο Σιτάλκης (431 π.Χ.). Αυτός εργάστηκε με ζήλο για τον εξελληνισμό και εκπολιτισμό του κράτους του. Σκοτώθηκε προσπαθώντας να καταπνίξει την επανάσταση των Τριβαλλών Θρακών (424 π.Χ.). Στο θρόνο ανέβηκε ο ανιψιός του Σεύθης ο Α’, γαμπρός του βασιλιά της Μακεδονίας Περδίκκα. Στην εποχή του το κράτος των Οδρυσών γνώρισε τη μεγαλύτερη δόξα και ακμή του. Στον πελοποννησιακό πόλεμο ο Σεύθης κράτησε στάση ουδέτερη. Το 412 π.Χ. τον διαδέχτηκε ο γιος του Μήδοκος ή Αμάδοκος, που δεν είχε τις ικανότητες του πατέρα του. Τότε πολλοί Θράκες ηγεμόνες ανακηρύχτηκαν αυτόνομοι, ενώ ο Αμάδοκος περιορίστηκε στην Κεντρική Θράκη με έδρα την Ορεστιάδα.
Η αξιόλογη σειρά των Θρακών βασιλιάδων του 4ου αι. π.Χ. διακόπηκε, όταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β’ βρήκε την ευκαιρία να επέμβει επωφελούμενος από τη διένεξη των διαδόχων του βασιλιά Κερσοβλέπτη (βασ. 360-340 π.Χ.). Η επέμβαση του Φιλίππου έληξε με την ενσωμάτωση της Θράκης στο μακεδονικό βασίλειο. Για να εξασφαλίσει μάλιστα τη μακεδονική κυριαρχία, ο Φίλιππος έχτισε στο επάνω ρεύμα του Έβρου τη Φιλιππούπολη. Συγχρόνως έκανε εκστρατείες στις περιοχές του Δούναβη και νίκησε τους Σκύθες και τους Τριβαλλούς στην Κάτω Μοισία.

Η μονή Κοσμοσώτειρας, που ιδρύθηκε από τον Ισαάκιο Άγγελο Κομνηνό το 1152, και σήμερα ονομάζεται ναός της Αγίας Σοφίας, στις Φέρες, κοντά στον Έβρο, όπου τοποθετείται με πολλές πιθανότητες η μεσαιωνική Βήρα, είναι από τα αξιολογότερα βυζαντινά μνημεία.

στ) Η ελληνιστική εποχή και η ρωμαιοκρατία.
Μετά το θάνατο του Φιλίππου Β’ οι Θράκες επαναστάτησαν. Με κεραυνοβόλα επίθεση όμως ο Μ. Αλέξανδρος κατόρθωσε να επιβληθεί παντού. Μέσα σε δέκα μέρες έφτασε στον Αίμο, πέρασε τις διαβάσεις του και σε μια μονάχα μάχη κατανίκησε τους Τριβαλλούς και τους ανάγκασε να δηλώσουν υποταγή. Ύστερα, με ταχύτατη πορεία έφτασε στο Δούναβη και διέλυσε τα εκεί αντίπαλα στρατεύματα. Στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, βασιλιάς της Θράκης έγινε ο Λυσίμαχος. Αυτός υπέταξε τους Θράκες που επαναστάτησαν και το 309 π.Χ. έχτισε την πόλη Λυσιμάχεια και την έκανε πρωτεύουσα του κράτους του. Μετά τη μάχη της Πύδνας (168 π.Χ.) η Θράκη έγινε φόρου υποτελής στη Ρώμη. Κατά τα επόμενα χρόνια ξέσπασε ανταγωνισμός μεταξύ των Θρακών βασιλιάδων, από τον οποίο επωφελήθηκαν οι Ρωμαίοι για να παγιώσουν την κυριαρχία τους στη Θράκη.
ζ) Βυζάντιο και νεότεροι χρόνοι. Από τον 5ο αι. και μετά η Θράκη γνώρισε τις επιδρομές όλων των βαρβάρων, που κατευθύνονταν κυρίως προς την Κωνσταντινούπολη: Ούννων, Σλάβων, Αβάρων και κυρίως των Βουλγάρων (7ος-12ος αι.). Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους (1204) στη Θράκη ανταγωνίζονταν Έλληνες, Φράγκοι και Βούλγαροι.
Στα μέσα του 14ου αι. αποβιβάστηκαν για πρώτη φορά στη Θράκη οι Τούρκοι. Το 1361 κατέλαβαν την Καλλίπολη, το Διδυμότειχο και την Αδριανούπολη, την οποία μάλιστα έκαναν και πρωτεύουσα του κράτους τους ως την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Από τότε η Θράκη ως τα νεότερα χρόνια ήταν στα χέρια των Τούρκων.
Με τη συνθήκη του Βερολίνου το 1878, ένα τμήμα της Θράκης αποσπάστηκε από την τουρκική κυριαρχία και ενσωματώθηκε στο βουλγαρικό κράτος. Στη συνέχεια αποσπάστηκε η Ανατολική Ρωμυλία από την Τουρκία και έγινε αυτόνομη υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου. Το 1885 η Ανατολική Ρωμυλία ενσωματώθηκε στη Βουλγαρία. Όταν τελείωσε ο α’ παγκόσμιος πόλεμος, τα ελληνικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Θράκη και η κατάληψη αυτή αναγνωρίστηκε από τη συνθήκη των Σεβρών το 1920. Με τη συνθήκη της Λοζάνης όμως (1923) η Ελλάδα έχασε την Ανατολική Θράκη και περιορίστηκε μόνο στη Δυτική. Από τότε η Θράκη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού χώρου. (Βλέπε και εγκυκλοπαίδεια «Μαλλιάρης-παιδεία»).

Τι λέει το Πανεπιστήμιο Θράκης
Η Ελληνική Θράκη αποτελεί μικρό τμήμα του γεωγραφικού χώρου που είναι γνωστός στην Ιστορία ως "Μείζων Θράκη". Ενσωματώθηκε στην Ελλάδα το 1920, βρίσκεται στο βορειοανατολικό ηπειρωτικό τμήμα της χώρας και γειτνιάζει προς ανατολάς με την Τουρκία και προς βορά με την Βουλγαρία, με τις οποίες συνδέεται οδικώς και σιδηροδρομικώς. Έχει έκταση 8,578 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο πληθυσμός της ανέρχεται σήμερα σε 340,000 περίπου κατοίκους.

Η Ελληνική Θράκη αποτελεί, μαζί με την Ανατολική Μακεδονία, ιδιαίτερη διοικητική περιφέρεια του ελληνικού κράτους με πρωτεύουσα την Κομοτηνή. Διαιρείται σε τρεις νομούς (Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου) με πρωτεύουσες την Ξάνθη, την Κομοτηνή και την Αλεξανδρούπολη αντίστοιχα. Το δίκτυο των αστικών και ημιαστικών κέντρων της περιοχής συμπληρώνουν οι μικρές πόλεις της Ορεστιάδας, του Διδυμοτείχου, του Σουφλίου, των Φερών, του Ιάσμου και των Σαπών. Τέλος στον νομό Έβρου ανήκει διοικητικά και το νησί της Σαμοθράκης, ένα από τα ωραιότερα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου.
Κατά το πρόσφατο παρελθόν οι κυριότεροι κλάδοι της οικονομίας στην περιοχή ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σημαντική ανάπτυξη της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας, καθώς και του τουρισμού. Πέραν απ'αυτό, η Ελληνική Θράκη, εξαιτίας της καίριας γεωγραφικής της θέσης, έχει μετατραπεί σε "πύλη" της Ευρώπης προς την Τουρκία και την Εγγύς Ανατολή, καθώς και σε σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο από και προς την Κεντρική Βαλκανική. Οι εξελίξεις αυτές έχουν ως αποτέλεσμα τη σταδιακή ανάπτυξη της περιοχής και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της.
Στην Ελληνική Θράκη βρίσκονται σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι (Άβδηρα, Μαρώνεια, Μεσημβρία, Σαμοθράκη κ.α.), καθώς και εξαιρετικής σημασίας υδροβιότοποι, όπως το δέλτα των ποταμών Νέστου και Έβρου και η λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας, οι οποίοι προστατεύονται από διεθνείς συνθήκες και οργανισμούς. Τέλος, στη Θράκη βρίσκεται και ένας από τους πιο σημαντικούς εθνικούς δρυμούς της Ελλάδας, το δάσος της Δαδιάς, στον οποίο ζούν προστατευμένα είδη αρπακτικών πτηνών, από τα σπανιότερα στην Ευρώπη. (*)