Θέλω κι εγώ να ζήσω!

Για πάνω από ένα χρόνο τώρα ακούω για το πώς και εγώ συνέβαλα στη δεινότητα της σημερινής κατάστασης της χώρας. Μου περιγράφουν με γενικότητες το πώς τα έφαγα μαζί με τους κυβερνώντες τα προηγούμενα 30 χρόνια, πώς συνευθύνομαι για την κλοπή του μέλλοντος των παιδιών μας, και πολλά άλλα που έκανα εν αγνοία μου -λένε- για να μας φέρω στο ζόφο που βιώνουμε.
Αυτή η διάλεξη πάντα τελειώνει στο ότι εφόσον είμαι και γω συνυπεύθυνος για την δεινή μας σημερινή θέση, τώρα πρέπει εγώ να πληρώσω για αυτήν ολοένα και περισσότερα. Κάθε τρεις μήνες βγαίνει ένα νέο μπιλιετάκι (συχνά και δύο ή τρία) που θα πρέπει εγώ να κόψω από τις οικογενειακές ανάγκες μου για να χρηματοδοτήσω. Έχει καταντήσει να είναι θέμα επιβίωσης πλέον, και σύντομα θα το διαπιστώσουμε....

όταν θα κοπεί το ρεύμα στο πρώτο σπιτικό με στεγαστικό δάνειο και παιδιά!

Τα χρήματα μου πηγαίνουν στο κράτος, και μετά κατευθείαν σε πληρωμές αδιαφανών σκοπών, όπως στη χρηματοδότηση εκατοντάδων χιλιάδων λαθροσυντάξεων, στις πληρωμές κρατικών προμηθειών σε πολλαπλάσιες τιμές από εκείνες που πληρώνουν άλλες χώρες, και στη σίτιση ενός κρατικοδίαιτου και διεφθαρμένου παρακράτους. Πηγαίνουν σε μίζες που πληρώνουν κάποιοι κρατικοί προμηθευτές που υπερτιμολογούν τα πωληθέντα είδη, ενώ το σύνολο της παράλογης κερδοφορίας τους επανεξάγεται αφορολόγητα ως transfer pricing σε Γερμανία, Κύπρο, και άλλους φορολογικούς προορισμούς.

Αυτά τα ξέρει ο κρατικός μηχανισμός αλλά δεν κάνει τίποτε! Κυνηγάει μόνο τους μικρομεσαίους με απειλή φυλάκισης, και μαστιγώνει τους υπερήλικες συνταξιούχους, ενόσω οι καρχαρίες εξάγουν δεκάδες δισεκατομμύρια ετησίως αφορολόγητα! Ορισμένοι από αυτούς αρνούνται μάλιστα να πληρώσουν και το ΦΠΑ που έχουν εισπράξει από τους Έλληνες εδώ και μια δεκαετία!

Η μεγαλύτερη φοροδιαφυγή γίνεται από πολυεθνικές εταιρίες μέσω transfer pricing, και ενώ σε όλη την Ευρώπη υπάρχει σχετική νομοθεσία που να λύνει το πρόβλημα αυτό από δεκαετίες, εμείς εδώ αποφασίζουμε να θυσιάσουμε τη μεσαία τάξη με θανάτωση από το μαρτύριο με τις “χίλιες ξυραφιές” αντί να εφαρμόσουμε το αυτονόητο. Οι φόροι από τα χρήματα που εξάγονται παρανόμως αφορολόγητα μέσω του transfer pricing πιθανότατα ξεπερνούν το σημερινό πρωτογενές έλλειμα κατά πολύ.

Αντιλαμβάνομαι ότι για να έρθει η χώρα στα σύγκαλα της πρέπει να γίνει εσωτερική υποτίμηση, και να επανέλθει ο μέσος όρος των τιμών στα προ δεκαετίας επίπεδα. Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι γιατί το βάρος της υποτίμησης πρέπει να το σηκώσει όλο η μεσαία τάξη.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η συνενοχή μου συνεπάγεται ότι θα πρέπει να συντηρώ ένα δημόσιο τομέα με 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, ενώ φθάνουν 250.000 για να κάνουν την δουλειά καλύτερα. Γιατί η μείωση του αριθμού τους που δρομολογείται θα πρέπει να είναι μόνο 30.000 -αντί για 300.000- όταν όλοι ξέρουν πως σε λίγο δεν θα μπορώ να πληρώσω άλλα χρήματα στο κράτος, και τότε θα έρθουν να μου πάρουν ό,τι έχω και δεν έχω.

Σημαντικότερα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ανοίγουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς όλων των τραπεζών για να τους συγκρίνουν με τα δηλωμένα εισοδήματα όλων των Ελλήνων στη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών, και να αποφανθούν με στοιχεία πλέον, και όχι θεατρινίστικους αφορισμούς, ποιός έχει φοροδιαφύγει και ποιός όχι. Το είχε πει προ διετίας ο κ. Α.Βγενόπουλος σε συνέντευξη του: “Ακολουθήστε το χρήμα.”

Με τις σημερινές δυνατότητες της πληροφορικής, και τα στοιχεία που διακρατεί το τραπεζικό σύστημα, μια ομάδα προγραμματιστών θα έδινε τέλος στη φοροδιαφυγή στην χώρα σε λιγότερο από ένα μήνα. Γιατί δεν το κάνουν;

Δεν ανέχομαι να με βάζουν στον ίδιο κουβά με τους κλέφτες, και μάλιστα οι κλέφτες να χαμογελούν γνωρίζοντας ότι δεν θα τιμωρηθούν. Δεν αντέχω πια αυτή την ατιμωρησία.

Τα μέτρα της φοροαφαίμαξης δεν ξεχωρίζουν με κάποιο λογικό τρόπο ποιός έχει δυνατότητα να πληρώσει. Στοχοποιούν όποιον μπορεί να εκβιαστεί.

Με πρόφαση την "με το ζόρι" συνενοχή μου με τσακίζουν στη φοροαφαίμαξη, και μετά πετάνε τα  χρήματά μου, που μόχθησα για να βγάλω και να τους δώσω, ως να ήσαν πετσετάκια στα μπουζούκια.

Ε, λοιπόν όχι!  Δεν φταίω εγώ!

Η χώρα περνάει δύσκολες στιγμές, και όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη. Όταν όμως λέμε όλοι, να εννοούμε όλοι! Δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό να κανιβαλλίζουν λίγοι και προνομιούχοι τους πολλούς. Η φτωχοποίηση και ο εξανδραποδισμός της μεσαίας τάξης που βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτή τη φορά στοχεύει στη δήμευση της ακίνητης περιουσίας της.   Πιστεύει κανείς ότι θα τους αφήσει ο λαός να κάνουν κάτι τέτοιο;

Μέχρι τώρα η Μεσαία Τάξη έχει πληρώσει τα κλεμμένα των κομματικών στρατών και του παρακράτους των προνομιούχων. Οι αντοχές της όμως έχουν φτάσει στο σημείο θραύσης, και οι πολιτικοί συνεχίζουν να της ζητούν κι’ άλλα, προκειμένου να μην θίξουν τα προνόμια των “δικών τους παιδιών”. Ζητούν από εμάς να συνεχίσουμε να χρηματοδοτούμε το κόστος των 350 κλειστών επαγγελμάτων, το κόστος των εξακοσίων χιλιάδων αργόμισθων στο δημόσιο, τις λαθροσυντάξεις 300.000 ψευδοανάπηρων και νεκρών -είπαν μάλιστα ότι θα εξετάσουν μόνο όσες αναπηρικές συντάξεις δεν έχουν οριστικοποιηθεί. Δηλαδή αν κάποιος έχει τριετία που λαμβάνει λαθροσύνταξη, πχ ψευδοαναπηρίας, είναι πλέον οριστικοποιημένη και εκείνος εξασφαλισμένος να ζει για πάντα εις βάρος των τιμίων!

Η μεσαία τάξη δεν αντέχει άλλο! Δεν μπορεί να ανεχθεί την ατιμωρησία των αχρείων και την ενοχοποίηση του λαού. Δεν έχει την δυνατότητα να συνεχίσει να χρηματοδοτεί την ασυδοσία του παρακράτους, με τη συναίνεση του πολιτικού κατεστημένου.

Η μεσαία τάξη φωνάζει “Θέλω και γω να ζήσω!”

Όποιος βουλευτής δεν μπορεί να την ακούσει, καλό θα είναι να φύγει από την πολιτική εγκαίρως. Ίσως και πριν την ψηφοφορία των νέων μέτρων φορολόγησης, μέσω της ΔΕΗ, που θα τον στιγματίσει δια παντός. Η Βουλή των Ελλήνων, που έχυσαν αίμα περισσότερων γενεών τους για τη Δημοκρατία από όση είναι η ηλικία των περισσοτέρων εθνών, κινδυνεύει να γίνει Οίκος Ενοχής.

Η χρεοκοπία (κοπή του χρέους στο μισό το πολύ) είναι αναπόφευκτη με οποιαδήποτε πολιτική. Αυτό διότι η ελληνική οικονομία αδυνατεί να συντηρεί τους τόκους του παρόντος χρέους με πρωτογενή πλεονάσματα που να φτάνουν τα €16 δισ. ετησίως. Πιθανότατα καμία πολιτική δεν μπορεί να την φέρει σε σημείο να παράγει αυτό το ποσόν, σε ρεαλιστικά χρονικά περιθώρια. Το βλέπουν και το λένε αυτό και οι οικονομολόγοι σύμβουλοι της Γερμανικής κυβερνήσεως, και ο Wolfgang Schäuble, και ο Alan Greenspan, και οι οίκοι αξιολόγησης, και οι αγορές το έχουν μάλιστα προεξοφλήσει.

Η λύση πολιτικών στήριξης της Ανάπτυξης -που όμως δεν βλέπω κανένα να εφαρμόζει- τώρα πια με την παρούσα ύφεση θα θέλει χρόνια για να φέρει πρωτογενή πλεονάσματα του μεγέθους των τόκων μας.

Η εκποίηση σε τιμές εξευτελισμού ολόκληρης της κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων δεν είναι αναπόφευκτη. Παριστάνουμε όμως ότι όλα είναι μονόδρομος.

Τίποτε δεν είναι μονόδρομος, ως απέδειξε η Ισλανδία. Αν αυτό που βιώνουμε είναι Σοσιαλισμός, τότε προτιμώ τη Βαρβαρότητα.

Το μόνο αληθινό ερώτημα είναι όμως, αν πριν υλοποιηθεί η κοπή του δημοσίου χρέους στο μισό, θα αποδεκατιστεί η Μεσαία Τάξη και θα δημευθεί η περιουσία της ή όχι;

Αυτό είναι και το μόνο αληθινό ερώτημα που οφείλουν οι πολιτικοί να απαντήσουν στους Έλληνες σήμερα!

* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια

Δημοσιεύθηκε στο Capital