Πολιτικό πραξικόπημα διαρκείας. Τί άλλο περιμένουμε πιά, από αυτήν την κυβέρνηση;;

Γράφει ο κ. Σπύρος Παπαγιάννης

Το ερώτημα λοιπόν προς πάντας, πολιτικούς, πολίτες, στρατιωτικούς, δικαστικούς, ιερείς, πιστούς κι απίστους, δεξιούς κι αριστερούς: τί άλλο περιμένουμε από αυτήν την κυβέρνηση, που ενώ εξελέγη για να κυβερνήσει τον τόπο, αιφνιδιαστικά αυτοκαταργήθηκε και μετετράπη σε δικαστικό κλητήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της τρόϊκας, επιστατώντας στην εκποίηση της χώρας και στην αναγκαστική έξωση των κατοίκων της από τα σπίτια, την εργασία και τον τόπο τους. Η κυβέρνηση αυτή δεν διαπραγματεύεται. Δεν προσφεύγει σε διεθνή δικαστήρια. Δεν απαιτεί έστω μια έκπτωση του χρέους που απεδείχθη δυσβάσταχτο. Λειτουργεί ευσυνείδητα ως εκτελεστικός βραχίονας των δανειστών της χώρας, έχοντας αποδεχθεί εκ προοιμίου κάθε απαίτηση τους, φορτώνοντας τις ευθύνες τόσο για την δημιουργία του χρέους, όσο και για την αποπληρωμή του, στον χαραμοφάη, διεφθαρμένο και ανάξιο για μια τόσο πεφωτισμένη ηγεσία, λαό, όπως η ίδια διακηρύσσει.
Ταυτόχρονα όμως με την κυβέρνηση, απονομιμοποιήθηκε και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί να συμπαρασταθεί στην Ελλάδα και στον λαό της πού, κατά γενική παραδοχή πτώχευσε εξ αιτίας του σκληρού ανελαστικού της νομίσματος και της οικονομικής πολιτικής της, την υποχρεώνει σε μια οφθαλμοφανώς ατελέσφορη λιτότητα, προς τιμωρία και παραδειγματισμό και την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό και την εθνική υποδούλωση. Σαν τον Καίσαρα Βοργία λοιπόν μας δίνει δηλητήριο και μετά μας κατηγορεί ότι μειώνονται τα έσοδα, ενώ αυξάνονται, λόγω της τρύπας που δημιουργείται από την ύφεση, τα έξοδα. Κι από την άλλη, για τις σπατάλες των σοσιαληστών, που χρόνια τώρα να τους λαδώνει, τους διαφθείρει και τούς καρπαζώνει, φταίει πάλι ο λαός και η αξιωματική αντιπολίτευση που δεν συναινεί και δεν συνεργάζεται με τους κλέφτες. Καί φυσικά τσιμουδιά για το μαγείρεμα προς το χειρότερο, των στατιστικών στοιχείων από το Πασόκ και την Γιούροστατ. Το μαγείρεμα το ψέγουμε όταν μειώνει τα ελλείμματα και όχι όταν τα αυξάνει. Καλή πτώχευση λοιπόν Έλληνες, μας λένε, κι εμείς εδώ θα’ μαστε να σας αγοράσουμε και να σας κληρονομήσουμε
Αλλά τί κάνουν οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης, αξιωματικής και μή. Βλέπουν πώς οι σύμμαχοι απεκαλύφθησαν και ως γύπες περιμένουν τον θάνατό μας. Βλέπουν ότι εδώ πού φθάσαμε μας οδήγησε πρώτιστα το Ευρώ και το ΠΑΣΟΚ κι όμως απολογούνται όλοι τους. Για το μεγάλο κράτος, τους πολλούς γιατρούς, δασκάλους, υπαλλήλους, τα πολλά νοσοκομεία, σχολεία, βιβλία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάντα χρειάζεται εξορθολογισμός των δαπανών, όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν το πρόβλημα;; κι όταν μείνει το κράτος χωρίς αυτούς, θα ευτυχήσει κατά τον Λοβέρδο, η Ελλάδα; Κτυπάμε δηλαδή το σαμάρι αντί τον γάϊδαρο;
Ας είναι, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όσο κάνουν όλοι πως δεν βλέπουν το πολιτικό πραξικόπημα διαρκείας, μα το θεωρούν, κατά το πρότυπο της χούντας στιγμιαίο και συζητούν με τους πολιτικούς βιαστές, αποδεχόμενοι την λογική του μονοδρόμου του Ευρώ και του ξεπουλήματος του λαού και της χώρας , συναινούν σε κάποιο βαθμό, άθελα ἤ ηθελημένα, στον θάνατο των Ελλήνων και της Ελλάδος. Η θεωρία πώς όταν το σπίτι σου φλέγεται πρέπει να μείνεις στην φωτιά του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των τοκογλύφων, αντί να πέσεις στο νερό. Η σοφιστεία που επιστρατεύεται είναι ότι το νερό είναι κρύο, ενώ η φωτιά είναι ήδη οικεία και σίγουρα πιο ζεστή. Ακούγονται επίσης κάτι ηλιθιότητες περί δεσμεύσεων και υπογραφών, των λαδωμένων πολιτικών που δεν μπορούν πλέον ούτε να διαπραγματευθούν, ούτε να απαιτήσουν οτιδήποτε. Όμως όλα αυτά, βρίσκονται εκτός της λογικής της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης. Έτσι δείχνει να μετρά περισσότερο ο λόγος του κράτους απ’ ότι η ζωή των πολιτών, που καλούνται σ’ ένα χορό Ζαλόγγου για την μεταλλαγμένη χωρίς Έλληνες πατρίδα του κεφαλαίου. Τούτο είναι όμως τα άκρον άωτον της απάτης, να θυσιάζεσαι δηλαδή χάριν της πατρίδος και η θυσία σου να είναι βούτυρο στο ψωμί των βασανιστών και διαπομπευτών της.
Ο καθένας μας λοιπόν δικαιούται σε ανυπακοή στους νόμους των παρανόμων. Η χώρα στερείται πλέον θεσμών, πέραν του θεσμού του κυβερνητικού δικαστικού κλητήρα, που κρύβεται πίσω από το σύνταγμα. Προτού λοιπόν πάρουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους, πρέπει πάραυτα να ερωτηθούν, και να αποφασίσουν τι μέλλει γενέσθαι, συμμετέχοντας στο πολιτικό παιχνίδι, με την σημαδεμένη έστω τράπουλα του υπάρχοντος ληστρικού εκλογικού νόμου.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι πολίτες δικαιούνται να προστατέψουν με οποιοδήποτε μέσον τα νόμιμα δικαιώματά τους που παραβιάζουν ασύστολα, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως σωτήρες του , ντόπιοι και ξένοι. Η υπεράσπιση της δημοκρατίας επαφίεται στην συνείδηση των πολιτών. Καιρός λοιπόν για την κυβέρνηση να θυμηθεί το 114, αλλά και η αντιπολίτευση να συνειδητοποιήσει πως, η αληθώς καμένη γη που θα της παραδώσει το ΠΑΣΟΚ, δεν θα αποτελεί πλέον άλλοθι. Η καταστροφή που έχει επιτελεσθεί, δεν είναι εύκολα αναστρέψιμη. Όμως η ανάσταση της οικονομίας, της χώρας, και των πολιτών, ακόμη κι αν θα έχουν, από την εξαθλίωση, μετατραπεί σε κινέζους γυρολόγους, είναι το στοίχημα όλων μας. ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΓΝΩΣΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ…