Του Γιώργου Δελαστίκ
Νέα «κεραμίδα» ενός ακόμη φόρου εναντίον όλων των Ελλήνων εκτόξευσε από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, αποφασίζοντας να φορολογήσει όλα ανεξαιρέτως τα ακίνητα της χώρας! Τελικά, αυτή η κυβέρνηση διακατέχεται από ένα απίστευτο μίσος εναντίον....
όλων των Ελλήνων και μετεξελίσσεται ταχύτατα σε αδίστακτη «πολιτική συμμορία», που λεηλατεί ανελέητα τα εισοδήματα του ελληνικού πληθυσμού, χειρότερα κι από τους φοροεισπράκτορες των Τούρκων πριν από διακόσια χρόνια!Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ξεκολλάει με τίποτα από την εξουσία εθελοντικά. Όσοι ευελπιστούν ότι κάποια στιγμή «δεν θα αντέξει» και θα τα παρατήσει, από ντροπή για τα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα που κατόρθωσε να διαπράξει εναντίον της Ελλάδας και του λαού μας μέσα σε λιγότερα από δύο χρόνια, πλανώνται πλάνην οικτράν.
Καθώς, μάλιστα, οι λαϊκές αντιδράσεις είναι αβυσσαλέα κατώτερες του μεγέθους των κυβερνητικών προκλήσεων, σε ό,τι εξαρτάται από τον ίδιο, ο Γ. Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να παραμείνει πρωθυπουργός μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2013, οπότε, βεβαίως, θα εκδιωχθεί κλοτσηδόν από τους ψηφοφόρους. Μέχρι τότε, όμως, θα έχει προλάβει να κάνει τεράστια ζημιά, μη αντιστρεπτή στους περισσότερους τομείς.
Δεν αρκούν πέντε βουλευτές
Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου γίνεται διαρκώς ολοένα και πιο επικίνδυνη για τους Έλληνες. Είναι γεγονός ότι ουδέποτε υπήρξε κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα –συμπεριλαμβανομένων ακόμη και των... δικτατορικών περιόδων!–, η οποία να εφάρμοσε περισσότερο αντιλαϊκή οικονομική πολιτική από αυτή του Γιώργου Παπανδρέου.
Η παλλαϊκή πλέον διάθεση απαλλαγής από την κυβέρνηση αυτή, σε συνδυασμό με τη μέχρι τώρα ανυπαρξία κινητοποιήσεων τόσο μαχητικών ώστε να την ανατρέψουν από τα κάτω, από τον κόσμο, οδηγεί το λαό σε εσφαλμένες πολιτικές εκτιμήσεις, σε αυταπάτες και σε φρούδες ελπίδες.
Με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μόλις εκατόν πενήντα τέσσερις βουλευτές, πολύς κόσμος σκέφτεται: «Μα δεν υπάρχουν πέντε, όλοι κι όλοι, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που να έχουν ίχνος φιλότιμου, να καταψηφίσουν την κυβέρνηση και να ρίξουν τον Γ. Παπανδρέου, ώστε να απαλλαγεί η Ελλάδα από αυτή την πολιτική... χολέρα;».
Δεν είναι δα και τόσοι πολλοί, μόλις πέντε, άρα δεν αποκλείεται να υπάρχουν, σκέφτεται πολύς κόσμος και ελπίζει στο «ενδοΠΑΣΟΚικό θαύμα»...
Η σκέψη αυτή δεν είναι μόνο ανεδαφική, είναι βαθύτατα λανθασμένη πολιτικά.
«Εξαπτέρυγα» και αυτοκτονία
Πρώτα πρώτα, υπάρχουν σχεδόν είκοσι πέντε βουλευτές των κυβερνητικών «εξαπτέρυγων», του ΛΑΟΣ, της Ντόρας Μπακογιάννη, εν ανάγκη και του Φώτη Κουβέλη, που προθυμότατα θα συμπαραταχτούν με τον Γ. Παπανδρέου και θα τον κρατήσουν στην εξουσία, ζητώντας ως αντάλλαγμα τη συμμετοχή τους στη νομή της, κάτι που ίσως αποτελεί τη μοναδική τους ευκαιρία.
Πέρα, όμως, από αυτό, στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα βρεθούν πέντε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που να θέλουν απλά και μόνο να ρίξουν την κυβέρνηση Παπανδρέου, αδιαφορώντας για το τι θα γίνει στη συνέχεια. Γιατί να θέλουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά; Ψάχνει κανείς για βουλευτές που να θέλουν να εγκαταλείψουν την πολιτική με το στίγμα του «προδότη» του κόμματός τους;
Οι πάντες πλέον γνωρίζουν και όλες οι δημοσκοπήσεις το αποτυπώνουν ότι, σε περίπτωση εκλογών, δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα το ΠΑΣΟΚ να βγει πρώτο κόμμα. Αυτό σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ θα χάσει περίπου... ογδόντα με ενενήντα (!) έδρες, καθώς αναμένεται να συγκεντρώσει γύρω στις εβδομήντα με ογδόντα έδρες όλες κι όλες. Από τις εκατόν εξήντα έδρες που είχε, θα χάσει αμέσως τις πενήντα, λόγω εκλογικού συστήματος, επειδή δεν θα πάρει το «μπόνους» του πρώτου κόμματος, ενώ τις υπόλοιπες τριάντα με σαράντα έδρες θα τις χάσει λόγω της συρρίκνωσης του ποσοστού του από το 44% γύρω στο 30%, ιδίως, μάλιστα, αν μπουν περισσότερα κόμματα στη νέα Βουλή, κι έτσι μειωθεί το συνολικό ποσοστό όσων μικρών κομμάτων μείνουν εκτός Κοινοβουλίου.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που σε περίπτωση που μια μικρή ομάδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ ανατρέψει την κυβέρνηση, οι βουλευτές αυτοί, αφενός, δεν θα είναι καν υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές και, αφετέρου, οι μισοί τουλάχιστον εν ενεργεία βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα χάσουν την έδρα τους – ουσιαστικά μιλάμε για βουλευτές αποφασισμένους να εξαφανιστούν κοινοβουλευτικά οι ίδιοι και ταυτόχρονα διατεθειμένους να υποστούν τις λυσσώδεις επιθέσεις των ΠΑΣΟΚτζήδων βουλευτών, που εξαιτίας τους οι μισοί θα χάσουν τις έδρες τους αμέσως και όχι το 2013 και οι οποίοι, έξω φρενών, θα τους βρίζουν μέρα νύχτα «προδότες»!
Δεν είναι ρεαλιστικό να αναζητά κανείς τέτοιους βουλευτές στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ – χώρια που υπάρχει ο κίνδυνος, αν είναι λιγότεροι από είκοσι, να τους αντικαταστήσουν στο πλευρό της κυβέρνησης οι βουλευτές του ΛΑΟΣ και της Ντόρας, οπότε να γίνουν και ρεζίλι, μην καταφέρνοντας τίποτα!
Νέος ηγέτης, άλλη πολιτική
Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί αναλυτές, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αυτό δεν συνιστά ούτε υποτυπωδώς συζητήσιμη πολιτική επιλογή για ένα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ. Άλλη είναι η λύση – κι αυτή, μόνο θεωρητική: Να μαζευτεί η πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, από ογδόντα βουλευτές και πάνω δηλαδή, να καθαιρέσει από αρχηγό και πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, να τον αντικαταστήσει στην ηγεσία του κόμματος με άλλο στέλεχος και στη συνέχεια σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος να εκλέξει το στέλεχος αυτό πρωθυπουργό, κι αυτός ο νέος ηγέτης να κυβερνήσει με άλλη γραμμή, αντίθετη από τη σημερινή, στα δύο χρόνια που απομένουν μέχρι τη λήξη της τετραετίας, κι έτσι το ΠΑΣΟΚ να διεκδικήσει την επανεκλογή του με εντελώς άλλους όρους και με άλλη πολιτική γραμμή.
Αυτή είναι η μοναδική ίσως ρεαλιστική λύση με σαφή προοπτική, την οποία θα ήταν δυνατόν να υποστηρίξουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η γραμμή Παπανδρέου οδηγεί στον όλεθρο και το κόμμα τους και τη χώρα. Τη χαρακτηρίσαμε, όμως, εξαρχής «μόνο θεωρητική», υπονοώντας ότι σήμερα είναι ανεφάρμοστη για πολλούς λόγους.
Πρώτον, δεν υπάρχει κανένα εν ενεργεία στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που να μην έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα από την επαίσχυντη πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Δεύτερον, ούτε κατά διάνοια δεν υφίσταται πλειοψηφία μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για σύγκρουση με την ΕΕ και το ΔΝΤ και την εφαρμογή πολιτικής εθνικής αξιοπρέπειας και επιστροφής των κλεμμένων εισοδημάτων από την κυβέρνηση προς τον ελληνικό λαό.
Τρίτον, η εγχώρια οικονομική ελίτ δεν έχει αποφασίσει μέχρι στιγμής να στηρίξει οποιαδήποτε τέτοια κίνηση. Μπορεί εν γένει να περιφρονεί βαθύτατα τον Γ. Παπανδρέου και να τον θεωρεί ανεπαρκή ή και ανίκανο τον ίδιο και την κυβέρνησή του, σε θεσμικό, όμως, επίπεδο ο πρωθυπουργός προσφέρει γη και ύδωρ στο κεφάλαιο, καταργώντας όλα τα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες, θυσίες και αίμα κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα.
Καθώς, μάλιστα, η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά δεν προσεγγίζει ούτε καν δημοσκοπικά την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, ώστε να προβάλλει ως πειστική εναλλακτική λύση διακυβέρνησης για τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ, το κατεστημένο –δικαίως από τη σκοπιά του– θεωρεί ότι δεν έχει καν τεθεί αντικειμενικά θέμα συζήτησης για να αποφασίσει αν πρέπει να ανατρέψει τον Γιώργο Παπανδρέου ή όχι.
Έτσι θα σέρνεται...
Η πολιτική, φυσικά, δεν είναι σχεδιασμός επί χάρτου. Η ζωή επιφυλάσσει απρόοπτα, που κάποτε επηρεάζουν καταλυτικά τις πολιτικές εξελίξεις. Αν ξεσπάσει, για παράδειγμα, λαϊκή εξέγερση στην Αθήνα από οργισμένους εργαζόμενους, όλη η παραπάνω ανάλυση καθίσταται κενή περιεχομένου και η πορεία των γεγονότων ενδέχεται να είναι εντελώς διαφορετική. Το ευχόμαστε και το επιθυμούμε σφοδρότατα, για να γλιτώσει ο λαός μας τουλάχιστον τα ακόμη πιο εφιαλτικά δεινά και πολιτικοοικονομικά δεσμά που του ετοιμάζει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Αν, όμως, δεν υπεισέλθει αποφασιστικά στις εξελίξεις ο λαϊκός παράγοντας, τότε η κατάσταση θα συνεχίσει να σέρνεται από το κακό στο χειρότερο, λίγο πολύ όπως σήμερα. Όσο για τον διακατεχόμενο από τη νοοτροπία του «πρωθυπουργού μίας και μοναδικής θητείας», Γ. Παπανδρέου, θα συνεχίσει να μας κυβερνά με όλο και πιο ολέθρια αποτελέσματα, πλησιάζοντας σταδιακά το στόχο του, να παραμείνει πρωθυπουργός ει δυνατόν μέχρι το... Σεπτέμβριο του 2013! Αυτό θα είναι η απόλυτη τραγωδία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου