Εθνική Αυτοσυντήρηση και Εθνική Αυτοκτονία

Γράφει η
Μαρία Υψηλάντη

Το κράτος του Ισραήλ ξεκίνησε τις απελάσεις Αφρικανών μεταναστών με σκοπό τον επαναπατρισμό όλων τους. Ο υπουργός Εσωτερικών Ελί Γισάι δήλωσε ότι αυτή η πράξη δεν έχει ως κίνητρο το μίσος για τους ξένους, αλλά την αγάπη για τον Ισραηλινό λαό και την επιθυμία να διασωθεί η πατρίδα, ενώ ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου μίλησε για «πλημμύρα» των Αφρικανών στο Ισραήλ η οποία απειλεί «τον χαρακτήρα της χώρας».

Και αν αναρωτηθεί κανείς για τί αριθμούς μιλάμε, ας μάθει ότι πρόκειται για εξήντα χιλιάδες μετανάστες, των οποίων όμως την προβλεπόμενη, σε λίγα χρόνια, αύξηση και τις ολέθριές της συνέπειες για τον εθνικό χαρακτήρα του τόπου προσπαθούν να προλάβουν τα μέτρα που τέθηκαν σε εφαρμογή. Ποιός από τους Έλληνες πρωθυπουργούς και υπουργούς εσωτερικών σκέφθηκε ποτέ ή ενήργησε με αυτόν τον απλό γνώμονα, την εθνική αυτοσυντήρηση, που υπαγορεύεται από το πιο στοιχειώδες και ελάχιστο των πατριωτικών αισθημάτων, και αν όχι από αυτό, τότε τουλάχιστον από την κοινή λογική;

Οι Ισραηλίτες διαθέτουν απλώς και μόνο αυτήν τη λογική και κατανοούν ότι εξήντα χιλιάδες, σε πληθυσμό 7,8 εκατομμυρίων, αποτελούν ή θα αποτελέσουν σύντομα παράγοντα αλλοίωσης της εθνικής ταυτότητας, κάτι που κανείς εχέφρων δεν θα θεωρούσε επιθυμητό ή έστω και ανεκτό.

Στην Ελλάδα πόση βραδύνοια επικρατεί ώστε να γίνεται επιτρεπτή χρόνια τώρα η εισροή αριθμών που έχουν προ πολλού υπερβεί τα δύο εκατομμύρια, σε έναν πληθυσμό λίγο μεγαλύτερο από αυτόν του Ισραήλ; Είναι και επισήμως διαπιστωμένο, με την έκθεση της Φρόντεξ για το 2012, ότι τα ελληνοτουρκικά σύνορα είναι και θα εξακολουθήσουν να είναι το κύριο σημείο εισόδου λαθρομεταναστών στην Ευρώπη λόγω της πολιτικής της Τουρκίας που, με την επέκταση των αερογραμμών της σε όλο και περισσότερους προορισμούς, φέρνει συνεχώς Ασιάτες και Αφρικανούς και τους στέλνει στη φιλόξενη Ελλάδα.

Πόση διανοητική αγκύλωση μας έχει καταλάβει, ώστε να υπάρχει χρόνια τώρα αλαλαγμός υπέρ των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των μεταναστών, όμως επίμονη αποσιώπηση της εθνικής καταστροφής που συντελείται σταθερά και ίσως μη αναστρέψιμα; Διότι σε τί διαφέρει η κατοχή από κάποιον εισβολέα, που η Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της απέκρουσε ή προσπάθησε να αποκρούσει, με την σημερινή ροή ανθρωποθαλασσών από κάθε κατεύθυνση προς τον εντός των συνόρων χώρο, εφόσον και στις δύο περιπτώσεις το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν η διείσδυση αλλοεθνών σε στίφη στο ελληνικό έδαφος;

Αν χύθηκαν κρουνοί ελληνικού αίματος για χάρη της ελευθερίας που δεν ήταν άλλη από την διατήρηση της ελληνικότητας του τόπου, δηλαδή της πολιτιστικής του συνοχής, και αν αυτούς τους κρουνούς συνεχίζουμε να τιμούμε σήμερα, πώς μπορούμε να φερόμαστε τόσο σχιζοφρενικά ώστε να αγνοούμε, μέσα στην άνοια της παπαγαλίας αοριστολόγων διανοουμενίστικων συρμών, την ανάγκη της άμεσης λήψης μέτρων με σκοπό την επιβίωση αυτής της ελληνικότητας που για χιλιετίες (και μέχρι πολύ πρόσφατα) υπήρξε το ύψιστο ιδεώδες, αλλά και, πολύ πρακτικά, που εξ αιτίας της βρισκόμαστε ακόμα στον χάρτη ως ΕΛΛΑΔΑ;