Παρακολουθώ αυτές τις μέρες το νέο κεφάλαιο του έπους «Θα σας σώσουμε δωρεάν» και πραγματικά αισθάνομαι δυσφορία.
Δυσφορία για τον λαϊκισμό, για το όψιμο πνεύμα οικονομίας, για την εκ των υστέρων απόπειρα εξιλέωσης, για απανωτές δηλώσεις παραίτησης από «προνόμια», για μια εξόφθαλμη προσπάθεια προσωπικής και κομματικής διάσωσης.
Δυσφορία για τα εγκωμιαστικά σχόλια και την αυτάρεσκη αποδοχή τους, με ταπεινές εκφράσεις του τύπου «μα το έχουμε πει από καιρό».
Ο ένας δεν δέχθηκε ποτέ τα προνόμια που του εξασφαλίζει η βουλευτική του έδρα, ο άλλος είναι καινούργιος και έτσι τα βρήκε, ο τρίτος παραδίδει το βουλευτικό αυτοκίνητο, το παράδειγμά του ακολουθούν και οι τέταρτοι, οι πέμπτοι παραιτούνται από τις αμοιβές για τη συμμετοχή τους σε επιτροπές, οι έκτοι και οι έβδομοι θυμήθηκαν τις κρατικές επιδοτήσεις προς τα κόμματα, προτείνοντας το τάδε ή το δείνα με καθυστέρηση μερικών... δεκαετιών.