Στη νέα πορεία της Κεντροδεξιάς δεν περισσεύει κανείς !!!

Καθώς η κρίση εξελίσσεται και οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές σιγά – σιγά δρομολογούνται, γίνεται ολοένα και πιο φανερό το έλλειμμα της πολιτικής ανανέωσης. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα παρουσιάζει εμφανή σημάδια κόπωσης. Αποκρουστικά δείγματα παλαιοκομματικού κυβερνητισμού και πελατειακής διαχείρισης απειλούν να «καταπιούν» αμάσητες τις πρώτες άτολμες προσπάθειες αλλαγής του πολιτικού – θεσμικού – οικονομικού μοντέλου διακυβέρνησης που τόσο έχει ανάγκη η χώρα. Τα πολιτικά κόμματα έτσι όπως τα γνωρίζουμε, δείχνουν ανίκανα να συλλάβουν τις ανάγκες των καιρών και να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα του κόσμου για την «επόμενη μέρα». Αδυνατούν να δώσουν στην κοινωνία το απαραίτητο όραμα, ακριβώς την στιγμή που αυτό είναι

απαραίτητο για να συσπειρώσει και να κατευθύνει τις παραγωγικές δυνάμεις του Έθνους σε μια καινούρια παλιγγενεσία. Αυτές οι υγιείς και ελπιδοφόρες  δυνάμεις του λαού, βρίσκονται δυστυχώς παγιδευμένες στο πολιτικό κενό της μεταβατικής πορείας  προς την 4^η Ελληνική Δημοκρατία. Το παλιό έχει ήδη πεθάνει, ενώ το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί.

Αυτό το νέο, είναι αδήριτη ανάγκη να έρθει γρήγορα στο φως, καθώς το πολιτικό κενό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της Δημοκρατίας. Ειδικά κάτω από τις σημερινές δύσκολες περιστάσεις, μια παρατεταμένη πολιτική αφασία μπορεί να οδηγήσει σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς, την στιγμή που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας παραδέρνουν πολιτικά άστεγα και οικονομικά καταστραμμένα «φλερτάροντας»  απελπισμένα με τα άκρα.

Στην χώρα μας, θεωρώ σχεδόν αδύνατον να προκύψει η απαραίτητη πολιτική ανανέωση από τα «κάτω». Ακόμη και αν η κοινωνία διατηρούσε μετά από τόσες δεκαετίες πολιτικού εξανδραποδισμού και θεσμικής αναπηρίας, την αναγκαία διαύγεια και τις ανάλογες αντιστάσεις ώστε να καταφέρει να «γεννήσει» εκ του μηδενός αρτιμελή και ελπιδοφόρα πολιτικά μορφώματα, η κατάσταση είναι πολύ ακραία για να γίνει κάτι τέτοιο συντεταγμένα και χωρίς ανεξέλεγκτες ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις. Όθεν, μια τέτοια αναγέννηση της πολιτικής σκηνής αναμένεται ευλόγως από τα «πάνω».

Κοιτώντας με ψύχραιμη ματιά το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και τις παρατάξεις που απαρτίζουν σήμερα το πολιτικό Πάνθεον, είναι εύκολο να οσμιστεί κανείς από πού μπορεί να προέλθει αυτή η ριζική πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος. Το ΠΑΣΟΚ φθίνει προς την συνολική απαξίωση και δεν φαίνεται στον ορίζοντα ηγέτης που να μπορεί να το «αναστήσει». Η ΔΗΜΑΡ απλώς επιβιώνει χωρίς διακριτή πολιτική ατζέντα και κυρίως χωρίς αποτελεσματική και συνεκτική ηγετική ομάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει! Είναι φανερό πως είναι τερατογένεση  της ανάγκης και νόθο πολιτικό τέκνο της δυσκολίας. Ένα πολιτικό συμπίλημα του χθες, με υπερτιμημένη ηγεσία, χωρίς καθαρή πολιτική πρόταση, χωρίς αρχές, χωρίς την αύρα του καινούριου, χωρίς όραμα για την επόμενη μέρα της χώρας.

Ο κλήρος πέφτει για μια ακόμη φορά στην Κεντροδεξιά και στον Αντώνη Σαμαρά. Εκ των πραγμάτων αυτός θα κληθεί να βγάλει τα πολιτικά κάστανα από την φωτιά. Είμαι βέβαιος πως ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται ολοκάθαρα τον ρόλο τον οποίο έχει κληθεί από την Ιστορία να παίξει. Η ευκαιρία που χάθηκε άδοξα το 2009 δεν υπάρχει η πολυτέλεια για την χώρα να ξαναχαθεί τώρα. Η Κεντροδεξιά θα ξανασύρει τον χορό της πολιτικής αναγέννησης και ο Αντώνης Σαμαράς θα είναι ο πρώτος χορευτής στα καινούρια πολιτικά βήματα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μαζί του θα πρέπει να καλέσει μονάχα όσους μπορούν να τον ακολουθήσουν σε αυτόν τον εξαντλητικό και αντρίκιο «πυρρίχιο». Οι κουρασμένοι, οι απογοητευτικοί απογοητευμένοι, οι «φύτουκλες» των παλιών κομματικών θερμοκηπίων και οι παλαιοί, δοκιμασμένοι και αποτυχημένοι χορευτές της «τάβλας» δεν έχουν θέση στον καινούριο αυτόν  μαραθώνιο για την σωτηρία της χώρας.

Αντίθετα, θα πρέπει να καλέσει πανστρατιά στην κοινωνία. Να δημιουργήσει ένα πολιτικό υποκείμενο ανοιχτό κοινωνικά και πολυφωνικό ιδεολογικά. Όχι ένα περιχαρακωμένο «μαντρί» ιδεολογικής καθαρότητας και κοινωνικής μειοψηφίας. Οι καιροί απαιτούν σύγχρονα κόμματα αρχών που δεν θα επιδίδονται από την γέννησή τους σε κυνήγι ιδεολογικών «μαγισσών». Το όραμα και η καθαρή, συνεκτική ιδεολογική βάση έχουν ήδη μορφοποιηθεί: η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην ομάδα των χωρών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να συνδέσει το μέλλον της με την κοινή τους μοίρα. Η γεωστρατηγική της θέση την εμποδίζει να γίνει Ελβετία, ενώ η πολιτική και πολιτιστική της κουλτούρα δεν της επιτρέπουν να γίνει Βόρεια Κορέα ή Κούβα.

Σε ένα τέτοιο ευρύ πολιτικό πλαίσιο με ξεκάθαρα όρια την ενδυνάμωση της εθνικής ταυτότητας, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, μπορούν να χωρέσουν άνετα – και μέχρι να δημιουργηθούν αργότερα και άλλα σύγχρονα πολιτικά υποκείμενα που θα εκφράσουν επί μέρους πολιτικές «αποχρώσεις» – όλες οι δυνάμεις που σήμερα αισθάνονται πολιτικά «ορφανές» και κοινωνικά μετέωρες. Από αυτή την πανστρατιά δεν θα περισσεύει κανείς Έλληνας από τους λεγόμενους «λαϊκούς δεξιούς» μέχρι τους «σοβαρούς αριστερούς». Θα μείνουν απέξω εκ των πραγμάτων τα δύο άκρα – που παλεύουν το καθένα με τους δικούς τους ανεμόμυλους» – στα συνήθη μονοψήφια ποσοστά τους, κάποιοι αμετανόητοι «καμένοι», η σέχτα του κ. Κουβέλη και τα λείψανα του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ με τον κύριο Βενιζέλο ή όχι επικεφαλής (πράγμα παντελώς αδιάφορο).

Κύριε Πρωθυπουργέ, η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για εσάς έφτασε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια. Είστε γι αυτό ευνοημένος από την Ιστορία και θα είστε εσείς ο μοναδικός υπεύθυνος  αν δεν αδράξετε την καινούρια ευκαιρία που σας προσφέρεται απλόχερα. Είναι στο χέρι σας να αλλάξετε την ιστορία της Κεντροδεξιάς και ταυτόχρονα την μοίρα της χώρας. Θα το τολμήσετε;

Akenaton