"Δικαιώθηκε"
τελικά η σχεδιασμένη από το 1974 άθλια εμπλοκή της πολιτικής στην
οικονομία αφού πρώτα φρόντισαν μεθοδικά να αφομοιωθεί από την κοινωνία.
Οι
κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης "απαλλάχθηκαν" από την υποχρέωση να
σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν συγκεκριμένα προγράμματα οικονομικής
ανάπτυξης γιατί... η πλειοψηφία της κοινωνίας αντιδρά.
Πορευόμαστε έτσι προς το 2014 που (αν δεν προηγηθεί ατύχημα και αν δεν μας έχουν διαλύσει οι δανειστές που μας εξουσιάζουν) θεωρητικά μπορούμε να δούμε σημάδια ανάκαμψης. Αλλά όπως εδώ και 40 χρόνια χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχους, χωρίς προσανατολισμό και οικονομική ταυτότητα.
Με την δημόσια διοίκηση σε αποσύνθεση. Και μια κοινωνία καχύποπτη και αρνητική σε οτιδήποτε λέγεται επένδυση. Ακόμη και αν πρόκειται να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για τους άνεργους.
Αυτήν την κοινωνία θέλησαν να φτιάξουν όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και το πέτυχαν.
Αυτήν την Ελλάδα "έχτισαν" γιατί μόνο αυτήν την Ελλάδα μπορούσαν να κυβερνήσουν. Χωρίς όραμα, χωρίς οικονομικό χάρτη. Χωρίς συγκεκριμένο μείγμα οικονομικής πολιτικής. Χωρίς ορίζοντα.
Μια χώρα που θα πρυτάνευε το κράτος. Και μια οικονομία ελεγχόμενη όσο περισσότερο γίνεται από το κράτος.
Μέσα στο πολιτικό αυτό περιβάλλον η κοινωνία ανταποκρίθηκε ανάλογα. Θεώρησε το κράτος προστάτη της και οτιδήποτε λέγεται ελεύθερη ιδιωτική οικονομία εχθρό της.
Ας δούμε λοιπόν τι "κερδίσαμε" από την "δικαίωση" του πολιτικού αγώνα των κυβερνήσεων και των κομμάτων της μεταπολίτευσης.
Η χώρα από τις βιομηχανικές της διακρίσεις ακόμη και στην βαριά βιομηχανία (τσιμέντο, χάλυβας, καύσιμα, ναυπηγήσεις, λιπάσματα, χημικές βιομηχανίες, μεταλλεύματα, σιδηρουργία) πέρασε στην αποβιομηχάνιση.
Η κοινωνία δεν αντέδρασε βεβαίως σε όλον αυτόν τον διωγμό της βιομηχανίας.
Αρκέστηκε στο παπαγάλισμα των σχεδιασμένων μεθοδικότατα πολιτικών συνθημάτων "ρίξαμε τους βιομήχανους στην θάλασσα της ΕΟΚ και ας κολυμπήσουν", "οι βιομήχανοι γέμισαν τις Τράπεζες της Ελβετίας με λεφτά", "τα θαλασσοδάνεια", "τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ", "η δασμοβίοτη βιομηχανία" και "οι βιομήχανοι πίνουν το αίμα της εργατιάς".
Αφανίσαμε λοιπόν την βιομηχανία και μαζί της 400.000 θέσεις εργασίας αλλά ως κοινωνία δείχνουμε να είμαστε ευχαριστημένοι που ξεμπερδέψαμε με αυτόν τον "οικονομικό βούρκο".
Συνεπώς ως κοινωνία δεν έχουμε και λόγο να διαμαρτυρηθούμε όταν δεν βλέπουμε ούτε σχέδια ούτε στόχους βιομηχανικής ανάπτυξης.
Μας αρκούν κάποιες πολιτικές φανφάρες για κίνητρα και ευνοϊκά μέτρα που ουδέποτε γίνονται πράξη.
Και γιατί να γίνουν πράξη αφού, κουραστήκαμε μεν ως κυβέρνηση, αλλά πετύχαμε να μην μας ζητάει κανείς να ανοίξουμε τα σύνορα για ιδιώτες επενδυτές.
Άλλωστε και η Ευρώπη μας έχει ήδη διαγράψει από τον οικονομικό της χάρτη ως βιομηχανικό μέλος.
Υπάρχει έστω και μία κοινωνική ομάδα που έχει αντίθετη γνώμη;
Έχετε δει έστω και ένα συλλαλητήριο ή έστω μια εκδήλωση διαμαρτυρίας για την αποβιομηχάνιση της χώρας εκτός από τις οργανωμένες και σκόπιμες υβριστικές αντιδράσεις ενάντια στους απατεώνες επιχειρηματίες όταν εφαρμόζουν προγράμματα συρρίκνωσης για να τα βγάλουν πέρα;
Θα προτιμούσα να μην είχα ως αντίλογο την άποψη ότι σήμερα έχουμε στην χώρα βιομηχανικές επιχειρήσεις και βιομηχανία γιατί θα απαντήσω (με τα υπαρκτά στοιχεία που οι περισσότεροι κάνουν ότι δεν τα βλέπουν) και θα απελπίσω και τους πλέον αισιόδοξους.
Τώρα εξοντώνουμε τους μικρομεσαίους μέσα από φορολογικές διαδικασίες που είναι ίδιες με εκείνες των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών...
Παράλληλα με την αποβιομηχάνιση φροντίσαμε με κάθε τρόπο να εκδιώξουμε τις πολυεθνικές κάθε μορφής. Από βιομηχανικές μέχρι πετρελαϊκές και εμπορικές γιατί και αυτές έπιναν το αίμα του λαού...
Μαζί με τις πολυεθνικές διώξαμε άλλες 10.000 θέσεις εργασίας αλλά το κόστος αυτό είναι "ελάχιστο" (για πολλούς) μπροστά στο όφελος ότι δεν έχουμε να σχεδιάσουμε πολιτική για την παραπέρα ανάπτυξη των πολυεθνικών που θα μας κόστιζε πολιτικά...
Τώρα αφανίζουμε τον τομέα ενέργειας.
Γιατί τα "κοράκια" της ενέργειας θα κατασπαράξουν την ΔΕΗ και στην συνέχεια τους Έλληνες καταναλωτές...
Έτσι προτιμούμε να συνεχίσουμε να είμαστε ως χώρα η ενεργειακή χωματερή των Βαλκανίων συντηρώντας (μέσω εισαγωγών) ακόμη και πυρηνικούς σταθμούς δίπλα μας (Τουρκία, Βουλγαρία) αντί να παραδώσουμε την ενέργεια στα χέρια των "κορακιών" που έρχονται στην Ελλάδα γιατί έχουν μυρίσει πτώματα...
Άρα γλιτώνουμε και τις κυβερνήσεις από "ύποπτα" αναπτυξιακά σχέδια και οικονομικά οράματα στην ενέργεια αφού η ίδια η κοινωνία αντιδρά στο άνοιγμα προς ιδιώτες.
Με τους τραπεζίτες και τις ιδιωτικές Τράπεζες καθαρίσαμε λόγω συγκυρίας άρα δεν έχουμε πλέον το πολιτικό κόστος να τους κάνουμε χατίρια.
Ποιοι μας μένουν;
Οι εφοπλιστές, ο Τουρισμός και το εμπόριο.
Αυτούς θα αφανίσουμε όταν τελειώσουμε και με τους υπόλοιπους στην βιομηχανία, με την ενέργεια και την βιοτεχνία.
Δεν θα αργήσουμε πάντως γιατί κανείς από την κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει διαδήλωση υπέρ της σωτηρίας τους ...
Η πλειοψηφία στην κοινωνία ικανοποιείται μόνο από τον διωγμό τους.
Του Γιώργου Κράλογλου
http://www.capital.gr/
Πορευόμαστε έτσι προς το 2014 που (αν δεν προηγηθεί ατύχημα και αν δεν μας έχουν διαλύσει οι δανειστές που μας εξουσιάζουν) θεωρητικά μπορούμε να δούμε σημάδια ανάκαμψης. Αλλά όπως εδώ και 40 χρόνια χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχους, χωρίς προσανατολισμό και οικονομική ταυτότητα.
Με την δημόσια διοίκηση σε αποσύνθεση. Και μια κοινωνία καχύποπτη και αρνητική σε οτιδήποτε λέγεται επένδυση. Ακόμη και αν πρόκειται να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για τους άνεργους.
Αυτήν την κοινωνία θέλησαν να φτιάξουν όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και το πέτυχαν.
Αυτήν την Ελλάδα "έχτισαν" γιατί μόνο αυτήν την Ελλάδα μπορούσαν να κυβερνήσουν. Χωρίς όραμα, χωρίς οικονομικό χάρτη. Χωρίς συγκεκριμένο μείγμα οικονομικής πολιτικής. Χωρίς ορίζοντα.
Μια χώρα που θα πρυτάνευε το κράτος. Και μια οικονομία ελεγχόμενη όσο περισσότερο γίνεται από το κράτος.
Μέσα στο πολιτικό αυτό περιβάλλον η κοινωνία ανταποκρίθηκε ανάλογα. Θεώρησε το κράτος προστάτη της και οτιδήποτε λέγεται ελεύθερη ιδιωτική οικονομία εχθρό της.
Ας δούμε λοιπόν τι "κερδίσαμε" από την "δικαίωση" του πολιτικού αγώνα των κυβερνήσεων και των κομμάτων της μεταπολίτευσης.
Η χώρα από τις βιομηχανικές της διακρίσεις ακόμη και στην βαριά βιομηχανία (τσιμέντο, χάλυβας, καύσιμα, ναυπηγήσεις, λιπάσματα, χημικές βιομηχανίες, μεταλλεύματα, σιδηρουργία) πέρασε στην αποβιομηχάνιση.
Η κοινωνία δεν αντέδρασε βεβαίως σε όλον αυτόν τον διωγμό της βιομηχανίας.
Αρκέστηκε στο παπαγάλισμα των σχεδιασμένων μεθοδικότατα πολιτικών συνθημάτων "ρίξαμε τους βιομήχανους στην θάλασσα της ΕΟΚ και ας κολυμπήσουν", "οι βιομήχανοι γέμισαν τις Τράπεζες της Ελβετίας με λεφτά", "τα θαλασσοδάνεια", "τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ", "η δασμοβίοτη βιομηχανία" και "οι βιομήχανοι πίνουν το αίμα της εργατιάς".
Αφανίσαμε λοιπόν την βιομηχανία και μαζί της 400.000 θέσεις εργασίας αλλά ως κοινωνία δείχνουμε να είμαστε ευχαριστημένοι που ξεμπερδέψαμε με αυτόν τον "οικονομικό βούρκο".
Συνεπώς ως κοινωνία δεν έχουμε και λόγο να διαμαρτυρηθούμε όταν δεν βλέπουμε ούτε σχέδια ούτε στόχους βιομηχανικής ανάπτυξης.
Μας αρκούν κάποιες πολιτικές φανφάρες για κίνητρα και ευνοϊκά μέτρα που ουδέποτε γίνονται πράξη.
Και γιατί να γίνουν πράξη αφού, κουραστήκαμε μεν ως κυβέρνηση, αλλά πετύχαμε να μην μας ζητάει κανείς να ανοίξουμε τα σύνορα για ιδιώτες επενδυτές.
Άλλωστε και η Ευρώπη μας έχει ήδη διαγράψει από τον οικονομικό της χάρτη ως βιομηχανικό μέλος.
Υπάρχει έστω και μία κοινωνική ομάδα που έχει αντίθετη γνώμη;
Έχετε δει έστω και ένα συλλαλητήριο ή έστω μια εκδήλωση διαμαρτυρίας για την αποβιομηχάνιση της χώρας εκτός από τις οργανωμένες και σκόπιμες υβριστικές αντιδράσεις ενάντια στους απατεώνες επιχειρηματίες όταν εφαρμόζουν προγράμματα συρρίκνωσης για να τα βγάλουν πέρα;
Θα προτιμούσα να μην είχα ως αντίλογο την άποψη ότι σήμερα έχουμε στην χώρα βιομηχανικές επιχειρήσεις και βιομηχανία γιατί θα απαντήσω (με τα υπαρκτά στοιχεία που οι περισσότεροι κάνουν ότι δεν τα βλέπουν) και θα απελπίσω και τους πλέον αισιόδοξους.
Τώρα εξοντώνουμε τους μικρομεσαίους μέσα από φορολογικές διαδικασίες που είναι ίδιες με εκείνες των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών...
Παράλληλα με την αποβιομηχάνιση φροντίσαμε με κάθε τρόπο να εκδιώξουμε τις πολυεθνικές κάθε μορφής. Από βιομηχανικές μέχρι πετρελαϊκές και εμπορικές γιατί και αυτές έπιναν το αίμα του λαού...
Μαζί με τις πολυεθνικές διώξαμε άλλες 10.000 θέσεις εργασίας αλλά το κόστος αυτό είναι "ελάχιστο" (για πολλούς) μπροστά στο όφελος ότι δεν έχουμε να σχεδιάσουμε πολιτική για την παραπέρα ανάπτυξη των πολυεθνικών που θα μας κόστιζε πολιτικά...
Τώρα αφανίζουμε τον τομέα ενέργειας.
Γιατί τα "κοράκια" της ενέργειας θα κατασπαράξουν την ΔΕΗ και στην συνέχεια τους Έλληνες καταναλωτές...
Έτσι προτιμούμε να συνεχίσουμε να είμαστε ως χώρα η ενεργειακή χωματερή των Βαλκανίων συντηρώντας (μέσω εισαγωγών) ακόμη και πυρηνικούς σταθμούς δίπλα μας (Τουρκία, Βουλγαρία) αντί να παραδώσουμε την ενέργεια στα χέρια των "κορακιών" που έρχονται στην Ελλάδα γιατί έχουν μυρίσει πτώματα...
Άρα γλιτώνουμε και τις κυβερνήσεις από "ύποπτα" αναπτυξιακά σχέδια και οικονομικά οράματα στην ενέργεια αφού η ίδια η κοινωνία αντιδρά στο άνοιγμα προς ιδιώτες.
Με τους τραπεζίτες και τις ιδιωτικές Τράπεζες καθαρίσαμε λόγω συγκυρίας άρα δεν έχουμε πλέον το πολιτικό κόστος να τους κάνουμε χατίρια.
Ποιοι μας μένουν;
Οι εφοπλιστές, ο Τουρισμός και το εμπόριο.
Αυτούς θα αφανίσουμε όταν τελειώσουμε και με τους υπόλοιπους στην βιομηχανία, με την ενέργεια και την βιοτεχνία.
Δεν θα αργήσουμε πάντως γιατί κανείς από την κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει διαδήλωση υπέρ της σωτηρίας τους ...
Η πλειοψηφία στην κοινωνία ικανοποιείται μόνο από τον διωγμό τους.
Του Γιώργου Κράλογλου
http://www.capital.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου