Λευτεριά στον σύντροφο Τατσόπουλο

Τελικά δεν είμαστε λαός… Σαν τον Κρόνο, τρώμε τα παιδιά μας.

Μη δούμε κάποιον δικό μας να προκόβει, ή να ξεχωρίζει απ το μπούγιο.

Αμέσως να κλαδέψουμε τα φτερά του. Είμαστε ζηλόφθονοι.

Δεν είναι τυχαίο που καταδικάσαμε σε θάνατο τον Σωκράτη, φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη, απομονώσαμε πολιτικά την Μιμή, και τελευταία χάθηκε και η Ντούβλη.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σαν να μην έφτανε η κρίση, η ανεργία, η

λιτότητα, η καθυστέρηση της δόσης, βρήκαμε τώρα και παίζουμε με τον Τατσόπουλο.

Ένας ολόκληρος λαός, ξέχασε τα τρέχοντα, και εν χορώ σταυρώνει έναν από τους εθνοπατέρες μας, επειδή … λέει αλήθειες.

Και τι είπε ο άνθρωπος;

Ότι πήδηξε την μισή Αθήνα.

Ε, και;

Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος;

Τόσοι και τόσοι ασέλγησαν στο κορμί της.

Απλά αυτός το παραδέχτηκε.

Έχει περίσσεια τεστοστερόνη. Τι να κάνουμε;

Αρέσει.

Είναι μπήχτης….

Τι θέλουμε δηλαδή; Να αρχίσει μιλάει (όπως απείλησε) και αυτός σαν τον Αβραμόπουλο;

Χαριτωμένα και ανώδυνα;

Ή σαν τον Καστανίδη (που τον θυμήθηκα);

Ξύλινα και ανούσια;

Ε όχι λοιπόν.

Ο λαός θέλει νταβρατισμένους εκπροσώπους, που να τα λένε χύμα.

Που να λένε ωμές αλήθειες.

Που να έχουν περάσει δια πυρός και … ροδέλας.

Που να έχουν βουτήξει το μυαλό τους στο αίμα και στο σπέρμα.

Τέτοιους θέλουμε στην Βουλή.

Όχι ντιντήδες και φιρφιρίκους.

Για αυτό, εγώ είμαι με τον Τατσόπουλο.

Εξ άλλου, όντας μη Αθηναίος, είμαι καλυμμένος.

Δεν με πιάνουν τα σκάγια του.

Κι αν ποτέ επισκεφτώ τας Αθήνας, θα βαδίζω τοίχο τοίχο… ειδικά όταν πηγαίνω στο Σύνταγμα να δω τους τσολιάδες!
Strange Attractor