Επικίνδυνος, τυχοδιώκτης και καιροσκόπος
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται ένα ο Αλέξης Τσίπρας παίζει το παιχνίδι των ισχυρών που έχουν βγάλει τα ευρώ τους στο εξωτερικό
Λειτουργεί με τζογαδόρικο τρόπο αδιαφορώντας εάν η ζαριά που θα ρίξει προκαλέσει τη διάλυση της χώρας και τη χρεοκοπία της
Του Μιχάλη Κωτσάκου
Εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
Σε αυτές τις πραγματικά δύσκολες ώρες για την πατρίδα υπάρχουν δύο αρνητικοί πρωταγωνιστές, οι οποίοι ήταν οι νικητές της εκλογικής μάχης της 6ης Μαΐου, αλλά δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Ο λόγος φυσικά για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πάνο Καμμένο επικεφαλής
του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, αντίστοιχα. Και οι δύο επέδειξαν αλαζονεία και δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων που επιβάλλει το εθνικό καθήκον και το μόνο τους ενδιαφέρον ήταν και είναι το κομματικό συμφέρον.
Βέβαια οι δύο κύριοι, που ζητούν εκ νέου την ψήφο των πολιτών έχουν πολλές ομοιότητες σε ότι αφορά τους στόχους που έχουν θέσει για τα κόμματα τους και την αντιμνημονιακή ρητορεία, αλλά και τεράστιες διαφορές. Ο ένας είναι ένας τυχοδιώκτης και ο άλλος ένα φαιδρός διασκεδαστής του κοινού.
Άλλα μέσα, άλλα έξω
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρεύεται εγκατάσταση στο Μαξίμου, ακολουθεί κατά γράμμα την τακτική του Ανδρέα Παπανδρέου. Άλλα λέει μέσα κι άλλα έξω. Λειτουργεί με τζογαδόρικο τρόπο αδιαφορώντας εάν η ζαριά που θα ρίξει προκαλέσει τη διάλυση της χώρας και τη χρεοκοπία της.
Από την μία υπόσχεται προστασία των καταθέσεων και παραμονή της χώρας στο ευρώ και από την άλλη καταγγελία του Μνημονίου.
Φυσικά εάν γίνει καταγγελία του Μνημονίου θα σταματήσουν να έρχονται τα δανεικά και η χώρα για να επιζήσει θα αναγκαστεί η ίδια να βγει από την ευρωζώνη και το ευρώ επιστρέφοντας στη δραχμή και την γενικότερη απαξίωση.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν και τα δύο μαζί. Ότι κι αν λέει ο Τσίπρας, ότι και εάν ισχυρίζονται οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ στις αναλύσεις τους.
Απλά ο Τσίπρας συμπεριφερόμενος ως κοινός τυχοδιώκτης φέρεται αποφασισμένος να ρισκάρει τονίζοντας πως η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα έχει βαρύτατες συνέπειες για όλη την Ευρώπη. Όμως λησμονεί κάτι πολύ σημαντικό: ότι η Ευρώπη συνολικά έχει ετοιμάσει όπως αναφέρουν και οι ίδιοι αξιωματούχοι το plan b για να αντιμετωπίσει τέτοιο ενδεχόμενο.
Πιστωτικό γεγονός
Επίσης ο κ. Τσίπρας ανέφερε και στην συνέντευξη του στην κρατική τηλεόραση, ότι με τα χρήματα που στέλνουν οι δανειστές πρώτα θα χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες της μισθοδοσίας και εν συνεχεία θα πληρώνονται οι υποχρεώσεις.
Και εάν το ταμείο δεν έχει χρήματα, τότε θα προχωρήσει σε στάση πληρωμών. Δηλαδή θα προκαλέσει ένα πιστωτικό γεγονός, κάτι που η χώρα προσπαθεί να το αποφύγει επί δυόμισι χρόνια. Όμως εδώ μας κάνει εντύπωση για ποιον λόγο ο ίδιος είπε να πληρωθεί το ομόλογο των 435 εκατομμυρίων ευρώ σε κερδοσκοπικό funds, το οποίο απέφυγε εσκεμμένα να εισέλθει στο PSI.
Ταυτόχρονα μιλάει για αξιοπρέπεια του λαού, αλλά από την άλλη μιλάει για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Τι από τα δύο ισχύει.
Από τη στιγμή που αποσύρει τα αντιλαϊκά μέτρα για ποιον λόγο όλα θα είναι δύσκολα; Λογικά θα επανέλθουμε στην πρότερα κατάσταση.
Άραγε τι κρύβει ο Τσίπρας πίσω από τα ωραία κι… επαναστατικά λόγια προς τους πολίτες;
Απαξιώνει τους πάντες
Την ίδια ώρα μιλάει για συστημική κρίση. Κάτι για το οποίο έχει δίκιο, αλλά μιλάει με απαξιωτικό τρόπο για τους δανειστές μας. Λες και είναι κάποια εξωγήινα όντα και όχι οι πολίτες των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, οι οποίοι κι αυτοί σηκώνουν τον δικό τους σταυρό του μαρτυρίου.
Προφανώς ο κ. Τσίπρας λησμονεί ότι η Ιταλία και η Ισπανία που είναι μεταξύ των δανειστών κάθε φορά που πρέπει αν συνεισφέρουν στην Ελλάδα στην κυριολεξία ματώνουν.
Κι αυτό διότι δανείζονται από τις αγορές με επιτόκιο που αγγίζει το 6% κι εν συνεχεία μας δανείζουν με 3,5 %. Πως μπορεί να αντικρίσει Ισπανούς και Ιταλούς, οι οποίοι βρίσκονται σε δεινή θέση και να τους πει δεν σας επιστρέφω τα χρήματα;
Μοντέλο κρατισμού
Παράλληλα υπόσχεται ένα νέο μοντέλο κρατισμού με νέες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων, κρατικοποιήσεις τραπεζών και επιστροφή στο δημόσιο όλων των εταιρειών που έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Δηλαδή ακολουθεί κατά γράμμα τις εθνικοποιήσεις του Ανδρέα τη δεκαετία του 80 με τις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις.
Ένα εγχείρημα που τώρα το πληρώνουμε χρυσό.
Μόνο που η διαφορά είναι πως τότε ο Παπανδρέου έκανε όλα αυτά τα παιχνίδια, διότι η χώρα είχε δικό της νόμισμα και σε δύσκολες περιστάσεις προχώρησε σε δύο υποτιμήσεις και πάμπολλες διολισθήσεις. Ενώ τώρα με το σκληρό ευρώ δεν μπορείς να κάνει το παραμικρό.
Εκτός κι αν ο Τσίπρας παίζει το παιχνίδι των ισχυρών που έχουν βγάλει τα ευρώ τους στο εξωτερικό και με την επιστροφή στη δραχμή θα αγοράσουν αντί πινακίου φακής τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου