H μετασοβιετική φύση της σημερινής αριστεράς. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ

H μετασοβιετική φύση  της σημερινής αριστεράς. Το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ

του Β. Δ. Μακρυπούλια

Διαχρονικά εάν θέλαμε να ανιχνεύσουμε το φαινόμενο που γεννήθηκε στα έδρανα του κοινοβουλίου της αστικής γαλλικής επανάστασης του 1789 και ονομάσθηκε αριστερά δεν θα δυσκολευόμασταν να σταθούμε στο παράδειγμα του Ομηρικού Θερσίτη. Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του. Ο Θερσίτης ήταν ο μόνος ίσως αρνητικός χαρακτήρας του Τρωϊκού Πολέμου. Μέσα στο στρατόπεδο των Ελλήνων ήταν καθαρά παρασιτικό στοιχείο, ένας δειλός που συνέχεια έβριζε, προκαλούσε και συνεχώς προκαλούσε με την τόσο αντιηρωϊκή συμπεριφορά του.

Η κακή του ψυχή ίσως οφειλόταν και στην πολύ άσχημη εξωτερική του εμφάνιση. Ήταν αλλοίθωρος, κουτσός και στραβοπόδαρος με ελάχιστα μαλλιά στο κεφάλι του. Η παρουσία του κρίνεται ικανή και αναγκαία σε ένα έλλογο δημιούργημα όπως τα Ομηρικά Έπη. Οι άνθρωποι αρνητικά χρειάζεται να ιδούν το πιθανό κατάντημά τους τη στιγμή που θα σταματήσουν την μίμηση του ηρωϊκού ιδεώδους. Τη μίμηση των ανωτέρων οντοτήτων αυτού του Σύμπαντος. Ο Θερσίτης αντιπροσωπεύει την αρνητικότητα, ίσως όχι με την έννοια που της έδωσε ο Φουκώ. Την αρνητικότητα ως άρνηση προόδου, ως φυλάκιση στην παρούσα διάσταση, στην στείρα ευδαιμονία ενός παρόντος χωρίς παρελθόν και αύριο. Ο Θερσίτης υβρίζει τον Αγαμέμνονα και τις τρώει από τον Οδυσσέα. Η «αριστερά» εδώ είναι η πρώτη προσπάθεια του ελλόγου ανθρώπου να ιδεί ότι δεν χρειάζεται αγώνας ,ίσως δεν χρειάζονται και ηρωϊκά ιδεώδη. Οι μάζες μπορεί να περνούν καλά απλά εξωτερικεύοντας ως ατάκτως ερριμμένως όσες σκέψεις και συναισθήματα οικοδομούν μία απλή ζωή που λίγο απέχει από την στοιχειώδη ζωώδη αντίστοιχη.

Αυτά για την αυθαίρετη εκ μέρους μου ανίχνευση ψηγμάτων αριστεράς μέσα στην επική ποίηση. Η λυρική ποίηση έχει τον Αρχίλοχο ως ένα αντίστοιχο παράδειγμα, ίσως πολύ περισσότερο έντονο εάν σκεφθούμε και την αξία του λυρικού αυτού ποιητού. Η αριστερή πλευρά υπερτερεί στον κυνικό και ρίψασπι Αρχίλοχο υπό την έννοια ότι δεν θέλει έναν κόσμο άλλον από αυτόν που εύκολα του παραδίδεται. Υπό την έννοια ότι δεν θέλει έναν κόσμο ηρώων αλλά μία άνετη επιβίωση σε ένα κόσμο που οι πέντε αισθήσεις του άνετα τον βοηθούν να επιβιώσει μέχρι την αποδημία του. Η αριστερή συνείδηση του Αρχιλόχου έγκειται στο σπάσιμο του ηρωϊκού ιδεώδους, στην λήθη ενός ανωτέρου κόσμου που υπάρχει και ζητεί τους καλυτέρους, στη βούλησή του και στην αποδοχή του σε ένα αισθητικό κόσμο και όχι σε ένα κόσμο πίστης και υπέρβασης. Κυνικά μας αναφέρει : «Κάποιος Σάϊος καμαρώνει με την ασπίδα που αθέλητα μου άφησα πλάι σε ένα θάμνο, όπλο χωρίς ψεγάδι. Ωστόσο το κεφάλι μου το γλίτωσα. Τι με μέλει εκείνη η ασπίδα; Γρήγορα θα αποχτήσω μίαν άλλη διόλου χειρότερη». Η διαμορφούμενη «αριστερή» συνείδηση του Αρχιλόχου δεν έχει να κάνει μόνο με την εύκολη θεώρηση που λέει ότι σπάει το ηρωϊκό ιδεώδες, απελευθερώνει τον άνθρωπο και θέλει μία ειρηνική και καλύτερη ζωή για όλους. Ο πόλεμος είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένος με την ειρήνη(εάν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο έλεγαν οι σοφοί κατά Ελληνικό τον τρόπο Λατίνοι). Η τόσο όμοια με την σημερινή αριστερή συνείδηση του λυρικού ποιητού έχει να κάνει με την τεράστια οικονομική άνοδο της Μικράς Ασίας ,με τη δυνητική καλύτερη ζωή που άρχισε να διαμορφώνεται στα παράλια της Ιωνίας και να εξαπλώνεται στον τότε γνωστό κόσμο. Επίσης όλα αυτά έδιωξαν τους θεούς μακριά. Ο άνθρωπος εισβαίνει σε μία περίοδο ήρεμης αθεΐας και μελαγχολίας, λέγοντας ότι η ζωή είναι μικρή και πρέπει να περνάει όσο γίνεται πιο ωραία. Η αριστερά συνείδηση λοιπόν είναι παραίτηση από ό,τι το Ομηρικά μεγαλειώδες. Είναι «απελευθέρωση» από τον ανώτερο συμπαντικά εαυτό που κρύβω μέσα μου. Ο Αχιλλέας δεν θα τολμούσε να αφήσει την ασπίδα του, η ασπίδα, ειδικά η δεύτερη μετά το θάνατο του Πατρόκλου, συμβολίζει το συμπαντικό ταξείδι του ήρωα, την πορεία του από την απλή ζωή, από τη ζωώδη φύση προς τα ουράνια όντα, προς τους ουράνιους θεούς. Η αριστερά λοιπόν πορεία του Αρχιλόχου είναι η οικοδόμηση μιάς εμπειρικής φυλακής για τον άνθρωπο, η οποία στηρίζει και υποστηρίζει μία ζωή των αισθήσεων, της εξωτερικότητας και της ήσσονος προσπάθειας, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με την οντική εσωτερική συνέχεια του προσώπου.

Στην τραγική ποίηση τα πράγματα σοβαρεύουν διότι τα ηθικά διλήμματα που διαπραγματεύονται στην μιμητική σπουδαίων πράξεων ποιητική πράξη είναι από μόνα τους πολύ σοβαρά. Η αριστερά συνείδηση των φυλάκων διαμορφώνεται μέσα από την αξιολογική διαφοροποίησή τους σε σχέση με τους ήρωες των ανωτέρων πράξεων και των ανωτέρων και τραγικών ηθικών διλημμάτων. Ο φύλακας φαίνεται να κινείται μέσα από αργυρώνητα κίνητρα αλλά και ο λαός πολλές φορές θέλει ισχυρά καθοδήγηση προκειμένου να αποκτήσει αιτία και σκοπό. Ο φύλακας δεν θα είχε πρόβλημα να δωροδοκηθεί άσχετα εάν στην περίπτωση της Αντιγόνης δεν το έκανε. Δίπλα στους ανθρώπους που ματώνουν να ανεβούν βουνά αξιών και ονείρων, η αριστερή θεώρηση προβάλλει ανθρώπους που αρκούνται σε μία υλική θεώρηση των πάντων, σε μία εμπειρική ικανοποίηση του μυστηρίου της ζωής. Τα λόγια του Κρέοντα είναι αρκετά σαφή σε όλα αυτά. Μας λέει απευθυνόμενος στον φύλακα: «Αποκαλύψετε αυτήν εδώ την προσβολή για να αρπάζετε αφού μάθετε από πού πρέπει να αποκτάτε το κέρδος και για να μάθετε ότι δεν πρέπει να αγαπάτε το κέρδος από παντού». Πολύ λοιπόν πρίν το Μαρδοχάι Κάσελ(Μάρξ)ή μάλλον τον ουσιαστικό θεμελιωτή των οικονομικών θεωριών τον οποίο και αντέγραψε γελοιωδώς ο Μάρξ και αναφερόμαστε στον Ρικάρντο, παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι, οι πολλοί, οι μαζάνθρωποι έχουν μία τάση προς την ύλη, προς την αισθητική ικανοποίηση, προς μία γήϊνη θεώρηση του όλου χωρίς υψηλές ενατενίσεις. Εάν σκεφθούμε ότι μέσα από την Αθηναϊκή Δημοκρατία η Βασιλεία από κληρονομική κατέστη αξιολογική και επίκτητη, εννοούμε ότι ο κάθε ένας θα έπρεπε να αξίζει την τιμητική θέση του μέσα στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, ο κάθε ένας θα έπρεπε να πολεμήσει με σκέψεις και πράξεις να κατακτήσει την ξεχωριστή θέση μέσα στην πόλη κράτος, σε αυτή την περίπτωση παρατηρούμε ότι διερράγη η εσωτερική σχέση του κυρίου και του εξουσιαζομένου. Ο Βασιλεύς έχασε την οντική του συνέχεια, καμμία μυστική δύναμη δεν ξεχωρίζει τον άρχοντα από τους αρχομένους παρά μόνο οι επίκτητες και αποδεδειγμένες πολιτικές αξίες και πρακτικές. Η Ομηρική άποψη ότι οι θεοί φέρουν στους ανθρώπους την εσωτερική ανώτερη εξουσία, οι ήρωες είναι φορείς ανωτέρων δυνάμεων διερράγη στην ηρέμα άθεη κατά το θουκυδίδειο τρόπο Αθηναϊκή Δημοκρατία, με αποτέλεσμα την ποσοτική μετατόπιση της εξουσίας. Όλο και περισσότερο άνθρωποι μορφωμένοι κατά το Πλατωνικό μοντέλο της Πολιτείας θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε πολιτειακές διαδικασίες. Στην Αθήνα του χρυσού αιώνος το μοντέλο αυτό εκπληρώθηκε επαρκώς, ίσως κάτω από την επήρεια ικανών φιλοσοφικών καταβολών. Οι καθαροί Αθηναίοι δεν είχαν πρόβλημα να έχουν ένα ισχυρό αξιακό σύστημα από την Πατρίδα έως τον τελευταίο πολίτη. Όχι ότι δεν υπήρχαν οι αναμνήσεις μεγάλων κοινωνικών αναταραχών-τύπου Σόλωνος και Λυκούργου-όμως ο εθνικός και πολιτειακός αλλά και φυλετικός ιστός αντικατέστησε την απομάκρυνση του εσωτερικού ιδεώδους του ηρωϊσμού και την ανάδειξη ενός πιο γηΐνου μοντέλου διακυβέρνησης και ηγέτη. Τώρα ο ηγέτης, ο πολίτης, ο εξουσιαζόμενος δυνάμει ήταν ένα, υπό την έννοια ότι όλοι θα μπορούσαν μέσα από ωραίες σκέψεις και πράξεις να κινηθούν ο ένας στη θέση του άλλου. Αυτό ήταν αδύνατο στο δίκαιο του αίματος του Αχιλλέα. Του θεϊκού ιχώρ αίματος. Διότι επί Περικλέους είχαμε το δίκαιο του ανθρωπίνου αίματος.

Ο Πολιτειακός δρόμος προς την οικοδόμηση μιάς καθαρά ανθρώπινης πολιτείας άνοιξε. Το σοβιετικό μοντέλο τόσους και τόσους αιώνες μετά αποτελεί το ακραίο παράδειγμα μιάς πολιτείας η οποία όταν δεν έχει καμμία επαφή με ανώτερη εσωτερική εξουσία, όταν δεν πιστεύει ότι κάποιοι άνθρωποι είναι εσωτερικά ήρωες και ταγμένοι στην ανώτερη οντολογική καθοδήγηση, αυτή η πολιτεία καταλήγει σε μία γήϊνη αναπαραγωγή ανθρωπίνων αναγκών και την ψευδαισθησιακή ικανοποίηση αυτών.

Η σοβιετική πραγματικότητα αποτελεί το πρώτο παγκόσμιο πείραμα επιβολής του δήθεν επιστημονικού σοσιαλισμού του Μάρξ. Ουσιαστικά αποτελεί το πρώτο παγκόσμιο πείραμα της μεταδιαφωτιστικής ευρώπης η οποία ήθελε να ιδεί σε ποιο βαθμό οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν ως υλικά όντα και τίποτε άλλο.Οι εγκυκλοπαιδιστές ανήγαγον τα πάντα σε υλικές σχέσεις και χημικές ενώσεις. Η ευρώπη επιλέγοντας το στάδιο του καπιταλισμού θέλησε να ιδεί πόσο και πώς οι άνθρωποι μπορεί να ζήσουν μόνο ικανοποιώντας επίπλαστες υλικές ανάγκες ξεχνώντας κάθε έννοια οντικής και εσωτερικής συνέχειας. Η σοβιετική ένωση επιλέγοντας το στάδιο του σοσιαλισμού πειραματίσθηκε στο βαθμό της τέλειας υλικής αφαίρεσης. Εάν από τον άνθρωπο πάρεις τα πάντα, ό,τι το Ομηρικό και ανώτερο, τον κάνεις κύνα αν και συνεχίζει να είναι άνθρωπος. Οι άπειροι μεθυσμένοι της Μόσχας, οι πόρνες που οι ρόζ κάρτες τους ήταν περισσότερες από τις κανονικές ταυτότητες αποδεικνύουν την επιτυχία του πειράματος.

Η σοβιετική κατάσταση στηρίχθηκε σε τρία πράγματα τα οποία βέβαια εξάγονται από τα μαρξικά έργα, κυρίως από το κεφάλαιο, το μανιφέστο και τις αναλύσεις στην πολιτική οικονομία. (Δεν ασχολούμαστε με το αναπάντητο ερώτημα που παραπέμπει αλλού όσον αφορά ποιος πραγματικά προκάλεσε την σοσιαλιστική επανάσταση σε μία αγροτική χώρα τη στιγμή που ο Μάρξ φώναζε ότι χρειάζεται το ανώτερο στάδιο του αρρώστου καπιταλισμού για να εφαρμοσθεί ο κομμουνισμός του).Πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει προλετάριο, επίσης τα μέσα παραγωγής να περάσουν στους εργάτες και ο πλούτος να διαμοιράζεται. Όλα αυτά ακούγονται τόσο αστεία όμως διακηρύχθηκαν από τον Ουλιάνωφ –είπαμε ότι δεν ασχολούμαστε με το θέμα ποιοι πραγματικά δημιούργησαν όλα αυτά.

Προλεταριάτο είναι το σύνολο των καπιταλιστικώς υποδουλωμένων βιομηχανικών εργατών μισθωτών οι οποίοι παράγουν τον πλούτο που καρπώνονται οι καπιταλιστές. Ο Μάρξ-από όσο εγώ το έχω καταλάβει ορθά-δεν περιέλαβε στους προλετάριους τους αγρότες –νομίζω ότι σε αυτό πρωτοτύπησε ο Μάο-μιάς και θεωρούσε ότι ο ιστορικός υλισμός διαμορφώνεται στη φύση των βιομηχανικών πόλεων, ούτε τους μορφωμένους καθηγητές, ανθρώπους του πνεύματος, ιερωμένους διότι απεχθανόταν ό,τι το ιδεαλιστικό. Επίσης ήταν φανατικά κατά των λαθρομεταναστών μιάς και τους θεωρούσε κόλπο των καπιταλιστών προκειμένου να ελέγχονται οι εργατικοί απεργιακοί και όχι μόνο αγώνες. Η εξαθλίωση των σοβιετικών μαζών, ο διωγμός των ξένων-από Έλληνες έως και εβραίους από το Στάλιν-η ζωοποίηση των ανθρώπων αποδεικνύει ότι άνθρωποι στη Σοβιετική ένωση ήταν μόνον αυτοί που συνέβαλαν στην βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας. Οι υπόλοιποι ήταν περιττοί. Ο βιομηχανικός και σοσιαλιστικός ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο. Η απίστευτη βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας αυτής –και επί Λένιν και επί Στάλιν-δηλώνει του λόγου το αληθές. Προλετάριο ,υπολογίσιμοι άνθρωποι στη σοβιετικοί ένωση ήταν μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες και τα μέλη του κόμματος-ας ξεχάσουμε βέβαια τα τόσο αντιμαρξικά ιδιωτικά ανοίγματα του Λένιν. Οι πνευματικοί άνθρωποι αναπαύονταν στα γκούλαγκ και οι ξένοι δίδονταν ως ορεκτικό στον Κεμάλ και σε άλλους αρχιδολοφόνους μετέπειτα. Το προλετάριο ήταν το πρώτο προοικουμενικό πείραμα των πραγματικών εξουσιαστών αυτού του κόσμου. Μέσα από τις θρησκείες και τις μεγάλες αυτοκρατορίες, κάτω από τα διάφορα θεολογικοφιλοσοφικά συστήματα οι μάζες ελέγχθηκαν. Στην εποχή της ύλη κάτω από καθαρά υλικές θρησκείες μπορούν οι ανθρώπινες μάζες να ελεγχθούν; Το σοβιετικό προλεταριάτο αποτελεί θετική απάντηση, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου το 1990 να διαλύσουν τη σοβιετική ένωση. Η φανερή δικαιολογία παραμένει ότι η απόσταση με τη δύση ήταν χαώδης, η τεχνολογία των υπολογιστών έφερε τόση πληροφορία στη δύση ώστε η σοβιετική ένωση ήταν κάτι το ξεπερασμένο. Οικονομικά και κοινωνικά. Η κρυφή αλήθεια είναι ότι το προλεταριάτο έπρεπε να διασπαρεί σε όλο τον κόσμο. Μιάς και το πείραμα πέτυχε στη σοβιετική ένωση έπρεπε να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Η σοβιετική ένωση διαλύθηκε διότι οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου έμαθαν πώς να ελέγχουν σε ένα κόσμο υλικών υπανθρώπων αυτούς τους υπανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά το 1990 η λαθρομετανάστευση διέλυσε σύνορα και κουλτούρες προλεταριοποιώντας την υφήλιο ειδικά την ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το 1990 η εξαθλίωση των μαζών ,η εξάρτησή τους από την οικονομία της ύλης, η σύνδεση της ζωής με την δουλεία και την εργασία ενάντια σε κάθε μοντέλο ανωτέρου ανθρώπου μεταδόθηκε σε όλη τη γή και χαρακτηρίζε πλέον τον άνθρωπο του 21ου αι. Θα πρέπει πλήρως να συνειδητοποιηθεί ότι το μαρξικό πείραμα αποτελεί κάτι το πολύ συγκεκριμένο. Όπως ο Μ. Κωνσταντίνος ανακάλυψε τη χριστιανική θρησκεία ως συνεκτικό κρίκο των απείρων λαών και φυλών της αυτοκρατορίας που γεννιόταν, όπως ο Μ. Αλέξανδρος συνέδεσε όλους τους λαούς της αυτοκρατορίας του κάτω από το Λόγο των Ελλήνων-δημιουργία κακέκτυπης Ελληνιστικής περιόδου. Με αυτό τον τρόπο η ιστορία μας παρέδωσε παγκοσμιοποιήσεις βασισμένες σε πνευματικούς δεσμούς. Ο Περικλής προσπάθησε να διακηρύξει το Πανελλήνιο στηριζόμενο σε φυσικούς και φυλετικούς δεσμούς –το πείραμά του μας κληρονόμησε το πολίτευμα που περιγράφεται ανάγλυφα από το Θουκυδίδη στον Επιτάφιο. Το μαρξικό πείραμα άρχισε να ερευνά την περίπτωση ενός οικουμενισμού που θα στηριζόταν σε υλικά κριτήρια. Η δήθεν-αστεία θα έλεγα εάν σκεφθώ πόσοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν επειδή δεν χώραγαν στην προκρούστεια κλίνη των κομμουνιστών-επιβολή του σοσιαλισμού στη Ρωσία ίσως είχε ως κύριο σκοπό τη σύνδεση των ανθρώπων με μία κεντρική πηγή υλικής συσσώρευσης η οποία πλέον θα επανακαθόριζε και την ανθρώπινη σκοποθεσία. Ο άνθρωπος δεν συνδέθηκε με μία ανώτερη πηγή σκέψης που θα καθόριζε και την συνεπαγομένη ανωτέρα πορεία του, αλλά με τη βιομηχανική παραγωγή πλούτου και ύλης και την πιθανότητα δικαίας διανομής της. Το ουσιαστικό είναι ότι το σοβιετικό πρόσωπο ανδρώθηκε σε σχέση με την ύλη και τίποτε άλλο. Η εξάρτησή του ως επιβίωση έφερε και την εξάρτησή του ως πνεύμα. Ο άνθρωπος πλέον ελέγχεται με βάση τις ανάγκες του. Το κράτος μπορεί να ελέγξει τα ποντίκια του Σκίνερ και τους κύνες του Παβλώφ. Έχοντας χάσει οι άνθρωποι τον οντολογικό προσανατολισμό τους, εξαρτώμενοι και μόνο από τις υλικές τους ανάγκες, φυλακισμένοι στον παρόντα κόσμο μέσα από ένα φαύλο κύκλο συσσώρευσης πλούτου από τους λίγους καπιταλιστές που γεννά το κυνήγι αυτών από τους προλετάριους που επιζητούν μέρος της ύλης αν όχι το όλον αυτής περνούν μία ζωή ύλης χωρίς «τα άνω σκοπούντες». Η ζωοποίηση των ανθρώπων επιτυγχάνεται και το πείραμα αξίζει να επεκταθεί και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο σύριζα, ο ευρωπαϊκός τέλος πάντων ψευδοκομμουνισμός είναι το καινούργιο κοστούμι που φορούν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου προκειμένου να εξελίξουν αναγκαστικά τους κομμουνιστές του στάλιν σε κομμουνιστές της ευρώπης. Ας δούμε πώς διαμορφώνονται τώρα το προλεταριάτο, τα μέσα παραγωγής και η αναδιανομή του πλούτου-είναι απίστευτη η κοροϊδία αλλά και η οργή να βλέπεις συναθρώπους σου να σε εκμεταλλεύονται στο βωμό δήθεν ανθρωπιστικών ιδεώδών, μόνο και μόνο προκειμένου να εξαπλώσουν την ανθρώπινη μαζοποίηση, δούλοι και αυτοί των σημερινών παγκοσμίων εξουσιαστών.

Το προλεταριάτο των ευρωκομμουνιστών-οι οποίοι είναι τόσο αδίστακτοι ώστε ο Λένιν και ο Στάλιν ωχριούν μπροστά τους μιάς και ομιλούμε για τη διάλυση της πολιτισμένης Ευρώπης και την υπαγωγή όλου του κόσμου ,όλης της υφηλίου σε μία καθαρά υλική φυλακή, η οποία ωχριά με τη σειρά της μπροστά στο Πλατωνικό σπήλαιο-ανασηματοδοτείται σε τέτοιο βαθμό ώστε εάν ζούσαν σήμερα ο Μάρξ και ο Ένγκελς θα γελούσαν –τουλάχιστον. Οι ευρωκομμουνιστές –μέρος των οποίων είναι και ο σύριζα-διαπλάθουν ένα προλεταριάτο το οποίο διαστρεβλώνει πλήρως τα μαρξικά γραπτά, είναι ενάντια στον ιστορικό υλισμό του ιδρυτού του επιστημονικού σοσιαλισμού αν και αποκαλύπτει ότι απλά προχωρεί περαιτέρω ένα πείραμα το οποίο εν μέρει υπάρχει στα μαρξικά γραπτά. Το υπόλοιπο γράφεται σήμερα. Οι προλετάριοι των ευρωκομμουνιστών είναι οι εργάτες των εργοστασίων, οι αγρότες, οι μισθωτοί, καθηγητές, οι καθηγητές πανεπιστημίων(!!!) φοιτητές, ιερείς, λαθρομετανάστες(!!!) δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, πολιτικοί ταγοί που απλά στο μυαλό είναι κομμουνιστές αλλά στην τσέπη καπιταλιστές, κάθε ξεπεσμένος και απογοητευμένος του κόσμου αυτού ο οποίος απλά θέλει κάτι άλλο στη ζωή του χωρίς να το προσδιορίζει, αυτοαπασχολούμενοι και επιχειρηματίες(!!!),αστοί και ανένταχτοι. Η μετατόπιση-μάλλον πλήρης διαστρέβλωση και τελικά αντιστροφή- της αξιακής βάσης του μαρξισμού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Σε θέματα αρχής και σκοπών. Εάν σκεφθούμε ότι ο Μάρξ και μέσα από τον ιστορικό υλισμό αλλά κυρίως μέσα από το διαλεκτικό υλισμό συζήτησε ότι οι βιομηχανικοί εργάτες μέσα από την εξαθλίωση τους, το καπιταλιστικό κράτος μέσα από την αυτοαναίρεσή του θα δώσουν οι δύο αυτοί παράγοντες την καινούργια κομμουνιστική αταξική κοινωνία παρατηρούμε ότι οι ευρωκομμουνιστές δεχόμενοι τα καλά αυτού του καπιταλιστικού κόσμου απλά επιθυμούν την υπαγωγή των ανθρώπων σε αυτά με αντάλλαγμα την πνευματική τους γνώση και ελευθερία. Διότι είναι εύκολο-πάντα θεωρητικά-μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη-οι βιομηχανικοί εργάτες –να ομονοήσει. Να έχει κοινές αιτίες και σκοπό ύπαρξης. Θεωρητικά ο Μάρξ πίστευσε ότι σε σχέση με το κοινό σημείο αναφοράς των εργατών που είναι ο χώρος δουλειάς, τα μέσα παραγωγής και η παραγωγή πλούτου ,η εργατική τάξη θα μπορούσε να ενωθεί. Όμως η απάτη των ευρωκομμουνιστών είναι αδιανόητη. Πραγματικά. Θεωρώντας ως προλεταριάτο τόσους ανθρώπους διαφορετικού πνεύματος σκοπού και κουλτούρας δεν δικαιούνται να πιστεύουν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα ενωθούν μπροστά σε κάτι το ανώτερο. Άρα ο σκοπός του ευρωκομμουνισμού είναι η τελική ένωση όλων σε σχέση με την ύλη και η υπαγωγή των ανθρώπων στην σύγχρονη εξουσία και στο εξουσιαστικό παιχνίδι της ύλης. Οι πολλοί θα πρέπει να προσδιορίζονται με βάση την ύλη και μέσα από το παιχνίδι με τους καπιταλιστές ας ελπίζουν ότι κάποτε θα γίνουν και πλούσιοι. Εάν ο Μάρξ αποβλάκωσε τους εργάτες οι ευρωκομμουνιστές αποβλακώνουν όλους τους υπολοίπους. Δηλαδή αυτό που επιθυμείται(μιάς και το κάθε σύστημα κρίνεται από τις αιτίες του, το πρόγραμμά του και το σκοπό του) είναι όλοι αυτοί οι τόσο ετερόκλητοι άνθρωποι-το σύγχρονο προλεταριάτο του ευρωκομμουνισμού- να ενωθούν σε σχέση και μόνο με την απόλαυση του πλούτου; Μα πώς; Θα ομονοήσουν δηλαδή οι λαθρομετανάστες με τους καθηγητές πανεπιστημίου; Οι αυτοαπασχολούμενοι με τους μισθωτούς;

Ο Πλάτων μέσα από την πολιτειακή και φιλοσοφική κινητικότητα της Πολιτείας του δέχθηκε –ως θέμα παιδείας –την επαφή των φιλοσόφων Βασιλέων με τους Πολεμιστάς και τους εργάτες. Διότι όλοι προσανατολίζονται σε σχέση με το Φώς του Αγαθού που υποφώσκει στην είσοδο του σπηλαίου. Στο σύγχρονο κόσμο των μαρξικών και ευρωκομμουνιστικών πειραμάτων και πρακτικών το σπήλαιο έχει κλείσει ερμητικά, οι άνθρωποι δυστυχώς κοιτάζουν μόνο τους θαυματοποιούς και αυτοί βέβαια τους εκμεταλλεύονται ανάλογα.

Η μαρξική διαστρέβλωση δεν έγκειται και μόνο στο θέμα του προλεταριάτου. Προχωρεί κατά χυδαιότερο ίσως τρόπο-και θα δούμε το γιατί-και στο θέμα των μέσων παραγωγής. Φυσικώ τω λόγω,εάν σκεφθούμε ότι ο Μάρξ έζησε τον 19ο αιώνα, τα μέσα παραγωγής στο έργο του γερμανοεβραίου κοινωνιολόγου είναι όλα όσα δημιουργούν το βιομηχανικό προϊόν. Μέσα από το κεφάλαιο, το έδαφος και το κεφάλαιο, τα μηχανήματα τα εργαλεία και τα κτίρια συνεισφέρουν ως μέσα παραγωγής στη βιομηχανική παραγωγή. Ο Μάρξ με αυτά ασχολείται και εγώ προσωπικά θεωρώ απολύτως φυσιολογικό το γεγονός ότι στα μαρξικά γραπτά πουθενά δεν αναφέρεται το μεγαλύτερο σύγχρονο μέσο παραγωγής ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, μιάς και δεν υπήρχε τότε. Οι σύγχρονοι όμως ευρωπαίοι κατά κύριο λόγο φωστήρες του νέου κομμουνισμού στηρίζονται σε μέσα παραγωγής που ενώ μπορούν να προχωρήσουν την πραγματική και πολιτιστική ένωση των ανθρώπων με φόντο ανώτερα ιδανικά, αυτοί θέλουν να βλέπουν ότι οι σύγχρονες τεχνολογικές ανακαλύψεις –που μοιραία είναι τα νέα μέσα παραγωγής προϊόντων και σχέσεων στον κόσμο μας-προωθούν δήθεν τον τελείως ανεδαφικό αλλά τόσο σκοποθετούμενο κομμουνισμό τους.

Η τεχνολογία λοιπόν σήμερα έχει ενώσει πληροφοριακά τους ανθρώπους. Θα περίμενε λοιπόν κανείς-ας ομιλήσουμε ενθυμούμενοι κάπως τον Πλωτίνο-να αρχίσει ένας υγιής δρόμος ανωτέρου συγκρητισμού. Μέσα από το διαδίκτυο θα ήταν εφικτό οι άνθρωποι όλου του κόσμου να προχωρήσουν σε πολιτιστικές συνεργασίες, το διαδίκτυο να καταστεί μία απέραντη φιλοσοφική σχολή όπου οι διάφοροι πολιτισμοί και οι άνθρωποι απανταχού της γής θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ενιαίες θεωρήσεις και στην παραδοχή ανωτέρων αξιών και θεωριών αλλά και πρακτικών. Με τελικό σκοπό την παραγωγή ενός κόσμου που κάπως θα ομοίαζε με την Πολιτεία του Πνεύματος και των Αξιών.

Οι ευρωκομμουνιστές όμως-πιστοί δούλοι και σύμμαχοι των συγχρόνων εξουσιαστών-έχουν ιδεί τον τεράστιο κίνδυνο που εμφωλεύει και έχουν πάρει τα μέτρα τους. Το διαδίκτυο τους αναιρεί. Αναιρεί μάλλον όλη την μαρξική θεωρία, τον τόσο αντιλογικό διαχωρισμό των ανθρώπων σε λαό και καπιταλιστές. Οι κομμουνιστές στο χθές έριξαν σύννεφο αγνοίας και φόβου και κάλυψαν –αυτό το οποίο ο Κέϋνς προσπάθησε να απομυθοποιήσει-το ότι δεν είναι ο καπιταλισμός ούτε καλός ούτε κακός. Η χρήση του χρήματος εκ μέρους του ανθρώπου είναι το ζητούμενο που χαρακτηρίζει. Ούτε ο κομμουνισμός είναι καλός είτε κακός. Η χρήση η δικαία του χρήματος είναι το επιδιωκώμενο. Η δυαλιστική μερικοποίηση των μαζών σε καλούς κομμουνιστάς και σε κακούς καπιταλιστές γίνεται μόνο και μόνο για χάριν του διαίρει και βασίλευε. Ο καπιταλισμός ως συγκέντρωση κεφαλαίων με σκοπό την βιομηχανική εκμετάλλευση των πρώτων υλών και την συνεπαγομένη «πρόοδο» της ανθρωπίνης ζωής ήταν κάτι το δημιουργικό που χωρίζει την εποχή πρίν την βιομηχανική επανάσταση από την εποχή μετά από αυτή. Οι κομμουνιστές επιδιώκοντας όχι τη δημιουργική πορεία των ικανών ανθρώπων, ένα κόσμο ελευθερίας όπου ο ικανός αναδεικνύεται με βάση την τεχνογνωσία του και τις προσωπικές του ικανότητες αλλά τη δυαλιστική ψευτοαντιπαράθεση πλουσίων και φτωχών βύθισαν τον κόσμο σε μία περιττή εξωτερική μονομαχία. Όπως είπαμε οι άνθρωποι κλείσθηκαν σε κύκλο καπιταλιστικής και κομμουνιστικής ψευτουλικής διαμάχης με συνέπειες που βλέπουμε και στην πατρίδα μας. Η εσωτερική ελεύθερη πορεία των ανθρώπων διεκόπη, η υλική σκλαβιά συνετελέσθη και ο εθνικός ιστός διερράγη με αποτέλεσμα πατρίδα να θεωρείται το κράτος όπου όλες οι φυλές του ισραήλ συναγελάζονται χωρίς αρχή και τέλος. Βέβαια εάν όλα αυτά τα βλέπαμε από τον πλανήτη Ήλιο θα βλέπαμε το νέο παγκόσμιο κράτος που οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ήδη δημιούργησαν. Οδεύουμε στην εποχή χωρίς υλικό χρήμα, στην ηλεκτρονική εποχή ελέγχου των πάντων και μέχρι αυτό να ολοκληρωθεί οι μάζες δεν πρέπει να «το πάρουν χαμπάρι» διότι μόλις «μυρισθούν» ότι το χρήμα δεν είναι το πάν και ενωθούν εθνικά αλοίμονο στους οικουμενικούς απατεώνες. Γι αυτό και στην εποχή μας ζούμε την έσχατη εξαθλίωση των μαζών. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ιδούν τι πραγματικά συμβαίνει, ανακατεύονται από την πείνα την ακατάσχετη μετανάστευση και διηρημένοι και διχασμένοι απλά δαγκώνουν το μήλο των ευρωκομμουνιστών πολεμώντας τα παραμόνιμα ψευτοαφεντικά.

Οι ευρωκομμουνιστές λοιπόν και στο αύριο ρίπτουν προπέτασμα καπνού. Το ζεύγος του Φουκώ εξουσία και γνώση αντικαθίσταται από το ψευτοζεύγος ελπίδα και πράξη. Ελπίδα ότι θα καταργηθεί το μνημόνιο(τεράστιο ψέμμα πληρώνουμε μέχρι γενεές δεκατέσσερεις και αυτό δεν θα αλλάξει) πράξη όχι εθνική και συντεταγμένη εθνικά αλλά ο σύριζα ως κράτος εννοεί Έλληνες, μπαγκλαντεσιανούς, πακιστανούς, ψευδομακεδόνες, ψευδοτούτρκους της Θράκης και πάει λέγοντας. Ας είναι. Η τεχνολογία λοιπόν του διαδικτύου ενώνει τον κόσμο και ο εικονικός κόσμος που γεννάται είναι μία νέα οικουμενικότητα που καταργεί υλικά και άλλα όρια. Οι άνθρωποι μπροστά στους υπολογιστές είναι ό,τι θέλουν να είναι. Υπάρχει μία ιδιότυπη δικαίωση του Παρμενιδείου «ταυτόν εστίν νοείν τε και είναι». Ο υπολογιστής καθίσταται για το μαζάνθρωπο του 21ου αι.ο θεός, η πηγή των πληροφοριών. Όπως μπροστά στην Πυθία όλοι ένοιωθαν μειράκια και ίσοι ,τοιουτοτρόπως μπροστά στον υπολογιστή της μεταφοράς πληροφοριών οι μάζες ενώνονται. Τώρα είναι μια ευκαιρία να σταματήσουν οι εξωτερικοί διαχωρισμοί των ανθρώπων και να ενωθεί Πλωτινικά η ανθρωπότης μπροστά στο Ήδη υπάρχον Όν. Όμως η αριστερά είναι εδώ. Ενώ φθάσαμε σε ένα σημείο όπου έχουμε την εξωτερική γνώση του πλανήτη μέσα από την τεχνογνωσία και την επιστήμη και μέσα από την ολοκληρωμένη ανακύκλωση μπορούμε να διασφαλίσουμε μία ιδιότυπη αιωνιότητα του πλανήτη, ενώ μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο ένα, όλους τους ανθρώπους ευτυχισμένους στις πατρίδες τους ώστε ο πλανήτης γή να καθοδηγηθεί από ιδανικά όπως τα περιέγραψε ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, μιάς και δεν υπάρχει κανένας λόγος υλικού διαχωρισμού των ανθρώπων τη στιγμή που γνωσιολογικά όλοι μπορούν να γνωρίζουν αλλά και ο πλούτος να διανεμηθεί δικαίως σε ένα πλανήτη που έχει γνωσθεί μέσα από την επιστήμη, οι αριστεροί πιστοί στα εξουσιαστικά αφεντικά τους κρύβουν τη νέα θέση των ανθρώπων. Τους θέλουν διαρκώς δούλους εν αγωνία και εν αγώνι. Τους θέλουν διαρκώς όχι σε σχέση με το Αληθές Όν ,με την πραγματική εσώτερη ανθρώπινη φύση αλλά σε σχέση με τον καπιταλιστή εχθρό ο οποίος στην εικονική πραγματικότητα που εισερχόμεθα αυτοκαταργείται. Στην ηλεκτρονική εποχή που εισερχόμεθα οι άνθρωποι προσδιορίζονται σε σχέση με την τεχνογνωσία, τον πλούτο των ειδικών γνώσεων και όχι των υλικών αγαθών. Ούτως ή άλλως και το πραγματικό χρήμα έχει αντικατασταθεί από το εικονικό χρηματοπιστωτικό. Ζαλισμένες οι μάζες, έχοντας χάσει τον εθνικό τους προσανατολισμό, τον μόνο που τις ενώνει στο χθές και στο αύριο, δεν μπορούν να αποτελέσουν τον αυτοκράτορα στη νέα εικονική αυτοκρατορία. Η μεγάλη ευκαιρία μιάς πνευματικότερης εικονικής πραγματικότητας χάνεται στα facebook, στα απλά ενημερωτικά blog, και στα τσοντοσάϊτς. Οι εξουσιαστές τους πιέζουν στην πραγματική ζωή, τους κόβουν το χρήμα τους επιφυλάσσουν δύσκολες μέρες μόνο και μόνο για να τους κρατούν εχθρούς που δεν ξέρουν τις πραγματικές δυνάμεις τους. Ενώ οι μάζες θα έπρεπε μέσα από το διαδίκτυο να ενωθούν με βάση πανανθρώπινα ιδανικά-τέτοια ων ούκ έστιν αριθμός εις την Ελληνικήν κοσμοθεωρίαν-αυτές παραμένουν απλά αντιπαρατιθέμενες σε έναν ανυπόστατο εχθρό, βοηθώντας την πραγματική εξουσία που ευρίσκεται πίσω από καπιταλιστές και κομμουνιστές να ολοκληρώνει τα δόλια σχέδιά της. Είδε ποτέ κανείς τους ευρωκομμουνιστάς να ομιλούν για τη εσωτερική δύναμη των ανθρώπων που ανάγεται και απλώνεται πέρα από την ύλη; άκουσε ποτέ κανείς τους αριστερούς να κατηγορούν την πραγματική εξουσία αυτού του κόσμου για την εθνική και πνευματική λήθη που βύθισε τους ανθρώπους;

Ο Πλατωνικός Τίμαιος μέσα από την περιώνυμη φράση «το γάρ ζητείν και λαμβάνειν ανάμνησις του Όλου Εστί» καθόρισε ότι η πορεία του Ανθρώπου προς το Όν είναι η ανάμνησις και η πράξις των αναμιμνησκομένων.

Ζωηφόρος.