«Μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα» έλεγαν το 1981 και είδαμε που την κατάντησε την Ελλάδα ο Ανδρέας.
«Ήρθε η ώρα του Καραμανλή» έλεγαν πριν μερικά χρόνια, αλλά μάλλον για λάθος Καραμανλή το φώναζαν.
«Σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής» βροντοφώναζαν πριν δύο-τρία χρόνια και τώρα είμαι σίγουρος ότι αν γινόταν το θαύμα και σηκωνόταν ο Ανδρέας θα έλεγε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.
Εδώ και δύο χρόνια άρχισαν οι οπαδοί του Αντώνη Σαμαρά να φωνάζουν «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς», και τρόμαξα.
Είπα: Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζουν έναν πολιτικό με την ιδέα της Ελλάδας; Και γιατί αυτός ο πολιτικός ή όποιος άλλος, να πάρει στην πλάτη του όλη τη χώρα;«Μπα, υπερβολές», σκέφτηκα. «Μια ακόμη λάθος συνθηματολογία των οπαδών».
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο πανίσχυρος Παπανδρέου έγινε ένα κομμάτι κρέας που σκυλεύουν πάνω του οι μνηστήρες του ΠΑΣΟΚ.
Η Ελλάδα διαλύθηκε και κινδυνεύει να αφανιστεί και ο κόσμος έχει πάθει τέτοιο σοκ που δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
Κι ο Σαμαράς ο οποίος επί 20 χρόνια ήταν σχεδόν εξαφανισμένος από τον πολιτικό χάρτη, ξαφνικά έγινε ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Πήρε ένα κόμμα διαλυμένο, με τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία, με κάτι απίθανους τύπους που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η τσέπη. Βρήκε μητσοτακικούς, καραμανλικούς, ακροδεξιούς, κεντρώους, οργισμένους, απογοητευμένους. Ένα συνονθύλευμα πολιτικών στελεχών και οπαδών ενός κόμματος που μόνο το όνομά του έδειχνε ότι υπάρχει, ότι δεν είναι νεκρό.
Το κατέκτησε αυτό το κόμμα με αγώνα κι όχι με… πριγκηπικούς όρους και βαρονίες. Απευθύνθηκε στον παραδοσιακό δεξιό, τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: Τι θέλετε; Ένα κόμμα που ο καθένας θα κάνει ότι γουστάρει ή ένα κόμμα για την πατρίδα και μόνο;
Έτσι, έχει φτάσει πλέον, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να προηγείται με 15 μονάδες διαφορά και απλά να περιμένει πότε ο κόσμος θα καταλάβει το παιχνίδι που παίζει ο Παπαδήμος.
Επανέρχεται λοιπόν το σύνθημα «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς» αλλά με άλλους όρους. Με την πίεση για να σωθεί η χώρα από τη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης και από την καταστροφική διετία του ΠΑΣΟΚ.
Πρέπει όμως να σωθεί μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, με τους όρους του παιχνιδιού να καθορίζονται στο Βερολίνο και με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη να έχει πάει περίπατο.
Τι ζητά λοιπόν ένας μέσος πολίτης από τον Σαμαρά; Όχι αυτός που τον αποθεώνει, όχι ο φανατικός οπαδός του, όχι αυτός που τον υψώνει στον Όλυμπο, αλλά μετά τον πετάει στα Τάρταρα, επειδή έκανε κάτι που τον δυσαρέστησε, αλλά κάποιος που περιμένει κάτι καλύτερο για το μέλλον του.
Μιλάμε για τον μέσο πολίτη που δεν τον ενδιαφέρουν οι ατέλειωτες και βαθυστόχαστες αναλύσεις για το αν το χρέος είναι βιώσιμο και όχι και το ποιός είναι “αντιμνημονιακός πολιτικός”, ή ποιος φωνάζει περισσότερο κατά της Τρόικας και της Μέρκελ. Αλλά νοιάζεται μόνο για τον επιούσιο και το σχολείο των παιδιών του.
Τι έχει λοιπόν να ελπίζει αυτός μέσα σε ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο που η παραμικρή διαφοροποίηση περνά από την κρησάρα της Γερμανίας;
Εδώ είναι το πραγματικά μεγάλο στοίχημα για τον Σαμαρά, εδώ πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί το σύνθημα που του φωνάζουν δύο χρόνια. Μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα; Μπορεί να την οδηγήσει σε μια καλύτερη μοίρα; Αν όχι, ας το πει τώρα, από σωτήρες μπουχτίσαμε κι ο τελευταίος, ο Γ. Παπανδρέου αποδείχθηκε ολετήρας.
Αυτό που πρέπει να κάνει ο Σαμαράς είναι ένα και μόνο πράγμα: Να είναι ειλικρινής με το λαό. Να τον κοιτάξει στα μάτια και να του πει την αλήθεια. Ούτε λεφτά υπάρχουν, ούτε θα κάνουμε μια καλύτερη Ελλάδα σε χρόνο ρεκόρ. Τίποτε από αυτά που πλήγωσαν τους Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια.
Το στοίχημα του Σαμαρά είναι να αφήσει πίσω του τον κακό εαυτό της ΝΔ. Να ξεπεράσει τις μουρμούρες, την καμαρίλα, τις προσωπικές στρατηγικές, τους δήθεν πατριώτες που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους.
Καλείται να αποδείξει τους επόμενους δύο – τρεις μήνες ότι μπορεί να κυβερνήσει. Ότι οι ξένοι τον ακούνε, συζητούν τις προτάσεις του, σκέφτονται τις άλλες πολιτικές. Το πρώτο βήμα έγινε στη Μασσαλία, ακολουθούν πολλά ακόμη.
Κι αφού καταφέρει να ανακτήσει την αξιοπιστία της Ελλάδας στο εξωτερικό πρέπει να μιλήσει στον Έλληνα πολίτη ντόμπρα. Τα κουκιά είναι μετρημένα: Χρωστάμε αυτά, μας χρωστούν εκείνα, μας δίνουν τα υπόλοιπα, πρέπει να κόψουμε τα άλλα. Όχι να λέει ότι αυτά τα μέτρα φτάνουν και πριν λαλήσουν τα κοκόρια να ανακοινώνει άλλα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι καλά παραδείγματα προς αποφυγήν.
Υπάρχει μια λέξη στο ελληνικό λεξιλόγιο. Ντομπροσύνη. Δεν έχει να κάνει με τον γιαλαντζί ανδρισμό ή τον ψευτοπατριωτισμό ορισμένων, συνήθως ανιστόρητων. Έχει να κάνει με το νέο συμβόλαιο με τον ελληνικό λαό.
Εκεί θα κριθεί ο Σαμαράς. Πόσο θα κυβερνήσει, πώς θα βοηθήσει τη χώρα και πώς θα μείνει στην ιστορία.
Αριστερός Ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου